သဝန်တိုစိတ်တွေထိန်းမရတော့တဲ့အဆုံး အနားသွားပြီး ချောင်းဟန့်ကာ ပြောသည်။
"အဟမ်း ကြင်ယာတော်ရှောင်းရဲ့ဉီးရီးတော်ယီွလင်းက ခေါ်နေတယ်။"
"အင်း ဒါဆို သွားကြတော့လေ။"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
__________________
နန်းတော်ထဲရောက်တော့ အရှင်မင်းကြီးဝမ်ချန်းရိကို အကြောင်းစုံပြောပြလိုက်တော့ ခေါင်းတစ်ညိမ့်ညိမ့်ဖြင့် ထောက်ခံသည်သဘော။ကောင်းသည်သဘော။
"ဒါဆို ငါကိုယ်တော်က တံဆိပ်ပြားပေးထားမယ်။ဒီတံဆိပ်ပြားက မင်းတို့တွေဟာ ငါကိုယ်တော်အရှင်မင်းကြီး ကိုယ်တိုင်ခန့်အပ်ထားသော ဆေးသမားတွေဆိုတာ တရားဝင်ဖြစ်သွားပြီ။မင်းတို့တည်းခိုးခန်းမှာနားလို့ရပြီ။သွားကြတော့ ပင်ပန်းနေမှာပဲ။"
ချန်လိနဲ့လိချန်သည် အရိုသေပြုကာ နန်းတော်ထဲမှထွက်ခွာ၍ တည်ခိုးခန်းမှာနေလိုက်သည်။ ရိပေါ်ကလည်း အခန်းထဲကထွက်သွားပြီအကြာ ဝမ်ချန်းရိ အိပ်နေသည်။မျက်လုံးသာမှိတ်ထားတာ။စိတ်နဲ့လူကလည်းမကပ်သလိုအိပ်လည်းအိပ်မပျော်ပါပေ။ထို့သို့အိပ်မပျော်ရခြင်းမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုလွမ်းဆွတ်နေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တိုင်း ပေါ်လာတက်တဲ့ မျက်ဝန်းလှလှလေးတွေ ခန္ဓာကိုယ်ပိန်းပိန်းပါပါ ခါးကသေးသေးလေး ရိုးရှင်းစွာဝတ်ထားပြီး သူကို ပြုံးပြသည်။ဘယ်သူမို့ အဲ့လောက်တောင်ပြုစားရက်သဖွယ်လဲ။ အိပ်မပျော်တော့သည်အဆုံး တိုင်းပြည်သူပြည်သားတွေသာမန်ဝတ်ဆင်နေကျသလို ဝတ်ဆင်ကာ ဟန်ဆောင်ပြီး နန်းတော်ထဲကနေ ခိုးထွက်လာခဲ့တော့သည်။သူသွားမယ်နေရာက ဟန်ဆောင်ကြိိုင်မြိုင်ပင်ဖြစ်သည်။ ဟန်ဆောင်ကြာမြိုင်ဂိတ်ရှေ့ဝမှရပ်နေသော တပ်သားနှစ်ဉီးကိုလည်း လုံလောက်တဲ့အသပြားပေးကာ အထဲဝင်သည်။ သူ့ကို သာမန်အအရပ်သားဆိုပြီး ထင်ကြကာ သီးသန့်အခန်းမပေး။ ှသူ့အနားကိုလာတဲ့မိန်းမလှလေးတွေက ပခုံးနှိပ်ပေး၊ပေါင်ပေါ်လာထိုင်၊ကပြဖျော်ဖြေသည်။ အရက်အနည်းငယ်ထည့်ပေးနေသောလည်း ထိုမိန်းမလှလေးတွေကိုလုံးဝစိတ်မပါလာတာမို့ တွန်းလိုက်သည်။ တွန်းခံရတဲ့မိန်းမလှလေးတွေကတော့ ဘာလုပ်မိလို့လဲ ဆိုတဲ့မျက်နှာလေးသဖွယ်လာကြည့်သောလည်းစိတ်မပါ။သူအာရုံကိုဖမ်းစာတာက မှည့်နက်နဲ့ကောင်လေးပင်ဖြစ်သည်။ပြန်ဖို့အလုပ် လမင်းကြီးကိုထိုင်ကြည့်နေသော ကောင်လေးကြောင့် သူဘေးနားသွားထိုင်တော့ကြည့်လာတဲ့မျက်နှာလေး။ဟုတ်တယ်။သူပဲ။ပြုစားသွားတာ သူလေးပင်။ စိတ်ကိုထိန်းပြီး သူ့ကိုပြုံးစာသွားလွန်းတဲ့ ကောင်လေးနဲ့အတူ လမင်းကြီးကိုကြည့်နေသည်။အခြေအနေကြီး တိတ်ဆိတ်နေသောကြောင့် သူ့ဘက်စပြီးပြန်လှည်စတင်ပြောလာသည်။
