Karan Haznedaroğlu. 27 yıldır her istediğini elde eden, sadece adıyla bile bütün kapıları açabilecek bir adam.
Şimdi her şeyden çok istediği bir şey vardı. Onu alarak buz tutmuş kalbinin en güzel köşesine saklamak, gülümsemesiyle çıkan güneşte ısınm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karan HAZNEDAROĞLU & Ateş SOYKAN
Tuttuğum nefesimle bende herkes gibi kapıya bakmaya başladım. Arada gözlerim Karan'a kaysada gelecek kişiyi merak ediyordum. İki ihtimal vardı kafamda. Ya panter gelecekti ki bu adamın elini kolunu sallayarak Karan'ın mekanına gelebileceğini zannetmiyorum öyle ki gelse bile eminim o da kalabalıktır. Diğer ihtimalse bambaşka birinin geliyor olması.
Panterle ilgili anlatılanları bildiğimden diğer seçeneğin olması tercihimdi.
Saniyeler sonra içeriye siyah takım elbiseleri içinde bir adam girdi. Etrafında da birkaç adamla birlikte. Kaşlarımı çatarak adamı süzdüm. Panter dedikleri bu olamazdı sanırım. Çünkü bu adam henüz epey genç duruyordu. Buradan bile seçebildiğim koyu yeşil gözlerinde ki bakışlar çok deliciydi. Adam Karanla göz göze geldikten sonra yerinde dikleşti ve hemen sonrasında bakışları Ateş Soykana kaydı. Kaşları çatılmıştı onunda benim gibi.
Eğer bu gelen panterin bir adamıysa elbet patronunun üvey oğlunu burada görmekten hoşlanmamıştır.
"Bu kim ?" cama ellerini dayayarak adama dikkatle bakıyordu Elif. "Bende bimiyorum. Daha önce hiç görmedim." dedim. İşin tuhaf yanı aşağıdaki adamların hepsi bu yeşil ve delici bakan gözlerin sahibini tanıyormuş gibi durmuyordu.
En iyi Karanı tanıdığımdan bakışlarım onu buldu. Lakin o da adamı tanıyormuş gibi bakmıyordu. Emindim o da ilk kez görüyordu bu adamı.
Adamın üstünü aramak için iki kişi yaklaştı. Fakat etrafında ki adamlar öne çıkarak engel olmak istediler ve iki taraf arasında ufak bir itiş kakış oldu. Bu sırada Karan elini kaldırarak bir şey söyledi ve taraflar ayrıldı.
"Olay çıkartacak gibi durmuyor sanki." dedi Elif. O da benim gibi pür dikkat izliyordu. "Karan çok sakin." dedim bende. Gerçekten de oldukça rahattı. Genel olarak rahat bir adamdı zaten. Hiç korktuğunu görmemiştim bu gibi olaylarda korkmak bir yana dursun gerildiğine dahi şahit olmadım.
Onu düşünürken bir yandan da izliyor olmak yüzümde bir tebessüm oluşturdu ve tam bu an Karan hissetmiş gibi bakışlarını bulunduğum yere dikti. Ve biz bu siyah cama rağmen göz göze geldik.
Bakışları tekrar gelen adama döndüğünde bir konuşma başladı aralarında. Adam locaya Karan ve Ateşin oturduğu yere doğru adımladı. Kendi adamları locanın hemen altında kaldı. Yaman ve Uygarda locanın altına gelerek adamların tam karşısına dikildiler.
"Yaman ne kadar ciddi duruyor." dedi Elif. Gerçekten öyleydi. Komik halleri gülen yüzü gitmiş oldukça sert bakan ciddi bir ifade gelmişti yerine. "Söz konusu işi olduğunda böyle bir adama dönüşüyor. Onun dışında bildiğin Yaman zaten." dedim.
