EVİM

7

"Hımbıl!"

Çınar elini yere koyunca hızla ben de elimi koydum. Baran abide elini koyunca, Boran abi YİNE(!) sonuncu olmuştu. Bir saattir bu oyunu oynuyorduk ve Boran abi her seferinde sonuncu oluyordu. Gerçekten berbattı.

Puanları yazdığım kağıdı önüme çekip sayıları topladım.

"Eveeet beyler. Çınar birinci olmuş. Ben ikinciyim. Boran abi.."

"Üçüncü mü oldum. Yes be."

Gülmemek için dudaklarımı bastırırken kafamı iki yana salladım.

"Olmadı be abi. Başaramadık."

Üçümüz kahkaha atarken Boran abi somurtuyordu. Kazananların çoğu Boran ismiyle birinci olmuştu. Bu da Boran abiyi sinir ediyordu.

"Benim ismimle birinci oldun puşt."

"Abi küfür niye ediyorsun ya. ANNE abim küfür ediyo..."

Boran abi Çınar'ın üstüne atlayıp ağzını kapatmıştı. Artık gülmekten karnım ağrıyordu.

"YEMEK HAZIR"

Aysun abla seslenince hepsi koşarak sofraya oturdu. Beni unutular resmen ya! Beni beni biricik kız kardeşlerini. Teknik olarak kardeş olduğumuzu bilmiyolar ama olsun. Ben biliyorum. O yeter bize.

Gülerek sofraya oturan tayfaya bakınca ofladım. Çok güzellerdi. Reklamlarda ki o mükemmel aile gibiydiler. Kalbim kasılıyordu.

Abilerim olduğunu öğrendiğim ilk an benimsemiştim onları. Tek çocuktum ben. Küçükken sürekli kardeşim olsun isterdim. Sonra okula başlayınca abi istemeye başlamıştım. Okulda ki arkadaşlarımın abilerine çok özenirdim. Eve koşa koşa gelir 'Neden benim abim yok' diye ağlardım. Şimdi vardı abilerim. Ama acı bir gerçekte vardı ki hiç bir zaman beni kardeşleri olarak görmeyeceklerdi. Gerçeği öğrenince beni kapıya bile koyabilirlerdi.

Çimlere yaslanıp gökyüzüne baktım. Nerdeyse bir hafta olmuştu onlarla tanışalı. Onlara yalan söylediğim için kendimi çok kötü hissediyorum. Hepsiyle çok iyi anlaşmıştım. Ve en kötüsü onlara alışmıştım.

Düşüncelerim beni boğmak üzereyken çalan telefonumla irkildim. Ekranda yazan kocaman yazı ile gözlerim doldu.

'GARİP ANAM' arıyor...

Hızla telefonu kulağıma götürdüm. Onu o kadar merak etmiştim ki. Meraktan ölecektim.

"Anne?"

Sesim titremişti. Özlem kendini o kadar belli ediyordu ki.

"Annem, canım kızım."

Daha fazla dayanamadım. Kafamı tek dizime yaslayıp telefonu kulağıma yapıştırdım. Sanki böyle daha iyi duyacakmışım gibi.

"Anne seni çok merak ettim. Bir haftadır sana ulaşmaya çalışıyorum."

"Kuzum benim. Sakim ol yavrum. Baban sürekli telefonumu kontrol ediyordu. O yüzden seni engellemek zorunda kaldım."

"Ba.. O adam sana bir şey yaptı mı?"

Baba diyememiştim. Boğazımda ki kocaman yumru engel oldu baba dememe.

"Yok yavrum bana hiç bir şey yapamaz. Hem sana harika bir haberim var."

"Harika haber mi? Kötü şeylere o kadar alıştım ki iyi bir haber olamaz gibi geliyor."

"Mira! Böyle konuşma kuzum. Geçecek, her şey geçecek."

Annemi daha fazla üzmemek için yutkundum. Gülerek  göz yaşlarımı sildim.