—¿El amo de Regulus hablaba de mi?—

—Siempre nos contaba de su mejor amigo— Añadió mi hermano.

[...]

Después de la casi totalmente privada ceremonia de selección por parte del director de Hogwarts junto a nosotros y unos profesores presentes, tanto mi hermano cómo yo fuimos mandados a Slytherin, por lo que sabia; la casa de mi padre y su hermano, todo nuestro inicio de semestre fue asi; privado.

Debo admitir que me esperaba algo más de alegría por parte de los estudiantes, pero aparentemente todos estaban en sus mundos, o eso pensaba mucho antes de darme cuenta que mi apellido era cómo un repelente para ellos.

No estaba dispuesta a ocultar el apellido de mi madre, porque para todos los demás seriamos solo Lestrange, y aquí no eran muy fan de esa familia.

Así pasaron casi todas las semanas, mi hermano y yo solo íbamos al comedor por un poco de comida para después irnos a explorar el bosque o cualquier otra parte del colegio. Casi no nos relacionabamos con nadie, o bueno, en eso se había convertido nuestra aburrida rutina hasta que cierta pelinegra golpeó en la cabeza a Regulus con un libro.

Morgana Riddle.

La hija del mago más tenebroso de todos los tiempos. Pero debo admitir que ella realmente me sorprendió, no era nada de lo que alcanzaba a escuchar en conversaciones de los pasillos. Era sumamente decidida, y divertida.  Quién realmente era irritante e insoportable, era su hermano; Marcus Riddle.

Aquella noche nos habíamos quedado hasta altas horas de la noche en la biblioteca, de regreso a la sala común nos dimos cuenta de que muchos de los pasillos contaban con poca iluminación.

—Bueno, te aseguro que este trabajo es suficiente para Snape— Habló Morgana señalando el pergamino que tenía tenía mi mano mientras se cubría con la capucha de su túnica.

Sonreí ante su comentario —Sí no es así, me lanzó de la torres de Astronomía y ojo que no se volar—

—Será interesante ver eso— Comentó en respuesta provocando una risa de mi parte —Sí necesitas un empujón, no dudes en llamarme— Añadió al cruzar una esquina.

Por lados lados del Castillo existía una clara falta de luz, casi estábamos a ciegas, con las justas podíamos ver nuestros rostros.

—Lamento haberte quitado toda la tarde, espero y me dejes compensartelo— Dije apenas pude hablar después de recobrar mi postura.

—Oh, vamos... No tienes que hacerlo. Fue divertido pasar la tarde contigo, sino hubiera estado sol...—

No pude alcanzar a escuchar todo lo que me estaba contando Morgana porque un idiota había pasado a mi lado provocando que cayera al suelo, y ni siquiera de había molestado el parar a ver si estaba bien —Hey, idiota— Llamó Morgana mientras me ayudaba a pararme.

Pero no quería que se enojara, algunas veces mientras estudiábamos pude notar un semblante triste en ella, y no me gustaba ver a la gente que me rodea con emociones negativas. Yo soy otro cuento.

Aquel idiota que me había empujado, se detuvo al escuchar como lo llamaba Morgana y se volteó a vernos —¿Cómo...

—¿Además de de idiota eres sordo? ¿Es que a ustedes no les enseñan modales o simplemente elegiste ser— Espete molesta señalandolo por completo.

—Me acabas de señalar por completo—

—Bueno, almenos tienes buena vista— Le respondí mientras se acercaba amenazadoramente. Debo admitir que tenía un poco de miedo, pero a eso le ganaba mi imprudencia y altanería.

El chico que acompañaba al idiota, solo se cruzó de brazos con una postura algo cansada mientras el que estaba frente a mí se empezó a reír secamente —¿Pero es que tú eres tonta o qué?—

—No, y creo que lo que estás tratando de decir es Disculpa o también eres un iletrado— Antes de que pudiera seguir hablando Morgana puso su mano sobre mí hombro para alejarme un poco.

—Tranquila, conozco a a este idiota— Habló quitándose la capucha que cubría su rostro mientras el idiota acercaba su rostros a un luz algo tenue —Es mi hermano—

—¿Tú hermano?.

—¿Morgana?.

—Marcus; ella es Cassie, Cassie el idiota es mi hermano; Marcus— Oh por Salazar, acabo de decirle idiota al hijo de Lord Voldemort.

—¿Y no tiene modales?— Solté inconscientemente. Pero ni siquiera pude esperar respuesta ya que el tal Marcus había tomado la palabra.

—¿Disculpa? Tú te cruzaste en mi camino, no es mi culpa que ni el equilibrio puedas mantener—

—Disculpado, después de ello no escuché nada más—

—Morgana, ¿Quién es y por qué es tan insufrible?—  Siguió hablando ante mi respuesta. Joder, no se quedaba callado a nada.

—Es mi amiga, Cassie Lestrange— Habló con lo que me pareció ser una sonrisa en su rostro.

—Y yo no soy insufrible, tú eres impertinente— ¡Joder, recuerda de quién en hijo mujer!.

A este punto mi cerebro estaba totalmente desconectado de mi boca, de mis palabras... mis neuronas no hacían lo que se supone que deberían estar haciendo ¿Sintaxis? ¿Sipnosis? Lo que sea, no soy experta en clases muggles.

—Vaya carácter— Comentó la figura que se había mantenido expectante a todo esto —Soy Tom, hermano mayor de Morgana y Marcus— Dijo presentándose tras extenderme su mano.

Al corresponderle el saludo también pude hablar —Un gusto—.

—Lamento el comportamiento de mi hermano, él se disculpara— Añadió apenas Solté el agarre.

—No lo haré— Habló rápidamente desafiante.

—Sí lo harás—

—No lo haré, es insufrible y despistada—

—¡Hey!— osea si era despistada, pero no me divertía que la gente me califique de ello. Soy orgullosa.

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Dec 10, 2021 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

B E T R A Y A L - |Marcus Riddle|Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon