Not Defteri ༄ Texting

44

Canozan//Sar Bu Şehri
'Anlamam nedenini, üzmüşler bebeğimi'

[Evin'den]

Feza'nın iskeledeyim mesajı üstünden sadece yarım saat geçmişti.

Terleyen avuç içlerimi sarı demirlere bastırıp camdan dışarı bakındım. Az kalmıştı Kadıköy'e.

Böyle yapmazdı hiç. Gelirken hep haber verirdi.

İnsanların garip bakışlarına aldanmayacak kadar kafam Feza'daydı. Herkes bakardı tabii, alel acele çıktığım için üstüme başıma bakamamıştım hiç. Üzerinde küçük sarı muzlar olan gri bir pijama altı, Feza'nın kocaman kapüşonlusu vardı üzerimde ve ben bu kombinimle beraber iğne atsan yere düşmez bir yere gidiyordum, Kadıköy'e.

Kadıköy her zamanki gibi tıklım tıklımdı. Dolmuş iki saniye ilerliyorsa beş saniye duruyordu resmen. Dayanamadım, indim sağda.

Çimenlere basa basa iskeleye doğru adımladım. Çok geçmeden oradaydım zaten. Gözlerim etrafta Feza'yı ararken gördüm onu. Ağaca yaslanmıştı.

Beni onun korkusuydu buraya pijamayla getiren, peki onu altındaki bordo kareli pijamayla buraya getiren neydi?

Koşa koşa yanına gittiğimde açtı hemen gözlerini.

"Feza."

Bir şey demeden beline sarıldığında elleri boynumu buldu. Kafamı göğüsüne yasladım.

Bir çift genç, İstanbul'un en kalabalık yerlerinden birinde, Kadıköy iskelesinde, üzerinde pijamalarla..

"Binelim mi?"

Vapuru gösterdi eliyle. Kafamı salladım, elinden tuttuğum gibi gişe sırasına girdik.

Uykusuzluktan göz altları şişmişti. Suratı beş karış, gözleriyle etrafta bize bakan insanları eziyordu.

Kısa sürdü vapura binmemiz. Bu kadar boş oluşu hem şansımızaydı hem de rüzgardan kaçmak isteyen insanların içeriye girmesindendi ama hava ne kadar soğuk olursa olsun vapurun en güzel yeri dışarısıydı.