KİŞİSEL ASİSTANIM

Bölüm 23

Olduğum yerde durmuştum. Ne hissettiğimi tam anlatamazdım. Hem şaşırmış hem heyecanlanmış hem de korkmuştum ve bunlar sadece başlıca duygularımdı.
"Abla?"
Yere düşmek üzereydim. Barlas da fark etmiş olacak ki koluma girip kenardaki banklardan birine oturttu.
"Abla orada mısın?"
Bana abla diyordu.
"Baban yanında mı?"
Sesim istemsizce sert çıkmıştı. O adam beni kandırmak için çocuklarını bile kullanmıştı şimdi niye yapmasındı ki?
"Hayır. Ben seni hasta olmadığımızı söylemek için aradım. Babam seni kandıracak. Ona inanma olur mu? Biz iyiyiz. Benim şimdi kapatmam lazım. Seni daha sonra arayabilir miyim?"
Bilmiyordum. Ne diyeceğimi ne yapacağımı bilmiyordum.
"Bay bay abla."
Kapatacağını anlayınca kendime gelmiştim.
"Ara."
Karşıdan ses gelmemişti.
"Beni istediğin zaman ara."
"Teşekkür ederim. Kendine iyi bak olur mu?"
"Sen de."

Telefon kapanmıştı ama ben öylece kulağımda tutmaya devam ediyordum. Barlas'ın beni sarsmasıyla kendime gelmeyi başarabilmiştim.
"Esin!! Kendine gel güzelim. Hadi!"
"Barlas arayan kardeşimdi."
Barlas da şaşırmıştı ama bu sadece bir kaç saniyelik bir şeydi. Kendini hızlıca toparlayıp gözleriyle beni tartmaya başladı. Sanki hasar kontrolü yapıyordu. Oysa o bile göremezdi aldığım hasarları.

Sonunda bir sonuca varamamış olacak ki o meşhur soruyu sordu.
"İyi misin?"
Değildim. Yine de yalan söylemek duygularımı anlatmaktan daha kolay geldi.
"İyiyim. Babamın beni kandırmaya çalışacağını söyledi."
Bir an duraksayıp devam ettim.
"Yani bizim zaten bundan haberimiz vardı. Hasta olmadıklarını söyledi."
Kafamı kaldırıp Barlas'a baktım.
"Biliyor musun bana abla dedi. Sence küçük olduğu için mi bu kadar kolay beni benimsemesi?"
Gözlerim dolmuştu.
"Yani hatırlıyorumda ben onun yaşındayken babamın her gün gelmesini beklerdim. Ona o zamanlar gelse soru bile sormazdım sanki. Sadece kocaman sarılırdım. O çocuk için de böyle mi? Beni kabullenmesi o kadar kolay mı? Peki ben? Ben de onu kabullenebilir miyim?"

Sanki konuştukça içimdeki bir şeyler kırılıyordu. O ise cevap vermeyip beni izliyordu. Gerçi babasının yarım bıraktığı içimdeki kız çocuğuna kim ne diyebilirdi ki?

Derin bir nefes alıp devam ettim.
"Telefonu kapatacağını söyleyince ondan bir daha haber alamamaktan korktum. Kan bağının gerçek bir bağ olduğuna hiçbir zaman inanmadım. Peki neden şuan o kızla tanışmak istiyorum?"
Barlas'a sormuyordum. Cevabı kendimde içimde bir yerlerde arıyordum ama yoktu.
"Seni onunla görüştürmemi ister misin?"
Barlas'ın sorusuyla ona döndüm.
"Babam benimle görüşmelerini kabul etmez. Yalanının ortaya çıkacağından korkar."
Hafifçe gülmüştüm ama bu sadece sinirimin dışavurumuydu.
"Sen tanışmak istiyorsan gerisini ben hallederim."
Ona minnettardım. Tebessüm etmeye çalıştım. Başarabildiğim ise muammaydı.
"İstiyorum. En azından tanışmak istiyorum."

Barlas beni eve bırakmış şirkete geçmişti. Bu sefer geleceğim diye inat etmemiştim. Yorgundum. Bu fiziksel bir yorgunluk değil de daha çok ruhsal bir yorgunluktu. İçimdeki kız çocuğu delicesine ağlamamı istese de onu susturmayı küçükken öğrenmiştim.

Barlas ben döndükten sonra kardeşlerimle beni buluşturabileceğini söylemiş o zamana kadar da bugün olanları unutmamı istemişti. Unutmasam da unutmuş gibi davranacağım kesindi.

Yine onun dediğine göre babam tek başına gelmemiş ailesiyle birlikte İstanbul'a taşınmışlardı. Daha fazla bilgi vermesini istesem de döndükten sonra hepsini öğrenebileceğimi aklımın burada kalmasını istemediğini söylemişti. Ben de kabul etmiştim. Oraya sadece annem için gidecektim.