တီ တီ တီ
" လူနာကအခုနှလုံးအောင့်ရုံပါပဲ ဘာမှဖြစ်ပါဘူး "
ဝမ်ထန်းမင် ခြေထောက်မှာပတ်တီးစီးထားပီး ဆေးရုံဝတ်စုံနဲ့ဆေးရုံတက်နေရသည် သူသတိရလာတော့ အခု xiao zhan အခန်းသွားပီး ဆရာဝန်နဲ့စကားပြောနေခြင်းဖြစ်သည်
" ဒေါက်တာအကြံပေးချင်တယ် "
" အော် ဟုတ် ပေးပါဗျ "
" ခွဲစိတ်လိုက်ပါ ဒါမှသူအသက်ရှည်စွာနေထိုင်နိုင်မှာ မခွဲစိတ်ရင်တော့ ဒေါက်တာလည်း မတက်နိုင်ဘူး "
" သူကိုကျတော်ကခွဲစိတ်စေချင်ပါတယ် ဒါပေမယ့် သူ သူက "
ဝမ်ထန်းမင်း စကားပြောရင်း ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာလှဲပီးအိပ်နေတဲ့ xiao zhan ကြည့်သည်
" ပြောလေ ဘာဖြစ်လို့လဲ "
" လူနာကခေါင်းမာတယ် ဘယ်လိုမှပြောလို့ရမှာမဟုတ်ပါဘူး "
" ခေါင်းမာရင်တော့ မရရအောင်နားချရမယ်ပဲ "
" ဟုတ်ကဲ့ဗျ ဒေါက်တာ "
" သွားခွင့်ပြုပါဉီး "
" အော်ဟုတ် "
ဒေါက်တာထွက်သွားပီးတော့ သူလည်း ဆေးရုံအခန်းထဲသွားသည်
.......
" ဘယ်လိုလဲ Ok လား "
" ဟင့်အင်း ကျမရှေ့ကထွက်သွားပေးပါ yibo ကျမတောင်းဆိုတာပါ "
မေရှင်းရီ ထဖို့အလုပ် ထိုင်နေတဲ့ yibo က မေရှင်းရီ လက်ကိုဆွဲပီး ပြောသည်
" မင်းသိလား ကိုယ်မင်းကိုအရမ်းရူးရူးမူးမူးချစ်တာကို မင်းလဲသိပါတယ် မင်းလဲကိုယ်နဲ့စိတ်ချင်းတူနေပါတယ် but"
" ရှင် လွှတ် wang yi bo ကျမရှင်နဲ့ဘယ်တော့မှစိတ်ချင်းမတူဘူး ပီးတော့ ရှင်အဲ့ဒီ အမှတ်တရတွေကိုမေ့လေ ရှင်လည်းမေ့သွားရင် ကျမကိုမေ့သွားမှာပဲ wang yi bo ဘာများခက်နေလို့လဲရှင် ကျမကိုပြောလေ ဟင် ပြောလို့ "
ဒုန်း စားပွဲကိုထုလိုက်ပီး yibo ထပီး သူမလက်ကိုဆွဲထွက်သွားသည် ဆိုင်အပြင်ရှေ့မှာ
" ရှင်း ကိုယ့်ကိုဘယ်ချိန်ထိလိမ်နေမှာလဲ ဘယ်ချိန်ထိငြင်းနေဉီးမှာလဲ ဟမ် "
