SAVCIM (TAMAMLANDI)

SAVCIM (2.BÖLÜM)

"Tornavida ve el feneri ne alaka?"

Kısa bir açıklama yaptım. "Servet amca beni evden çıkardı. Evimden almam gereken bir şey var ve kapı kilitli."

"Anahtarı istesen?"

"Ben evde yokken Servet amca kapıyı kilitleyip evin sahibine vermiş. Anahtar yok."

"Anladım." Diyerek bir süre durdu. "Tamam, şu an meşgulüm saat 20.30'da evinin önünde buluşalım. İstediklerini getiririm."

"Tamam, görüşürüz."

Telefonu kapatıp cebime katacağım sırada telefonum titreyince gözüm ekrana kaydı.

Arayan annemdi.

Defalarca aramaya devam edeceğini bildiğimden bekletmeden açtım. "Efendim?"

Annem anında cevap verdi. "Bankta oturmaya devam mı edeceksin?"

Beklemeden cevap verdim. "Beni takip ettirmeye devam mı edeceksin?"

"Hemen arkanda olma ihtimalim yok mu?"

"Öyle bir zahmete girmeyeceğini biliyorum."

Derin bir iç çekti. "Kendine bakamıyorsun."

Soğuk havadan dolayı elimi cebime yerleştirdim ve konuşmaya geri döndüm. "Kendime bakamamam seni niye bu kadar ilgilendiriyor?"

"Annen olduğum için olabilir mi?"

"Haa..." diye mırıldandım. "Her çocuk doğuran kişi anne oluyor diye bir şey duymuştum. Ondan bahsediyor olmalısın."

"Afra." Diyerek bıkkın bir şekilde konuştu. "Bu inadın yüzünden öleceksin. Çocukluk yapmayı bırak artık. Sen genç bir kızsın, biraz mantıklı düşün."

"Çocuk ruhlu olmanın kötü bir şey olduğunu sanmıyorum. Hele de senin gibi bir yetişkin olmayı asla istemiyorum."

"Beni anlamıyorsun Afra. Ben senin annenim, düşmanın değil. Sana gönderdiğim paraları harcaman yanlış bir şey değil."

Kaşlarım çatıldı. "Yüzsüz gibi paranı alacak değilim."

"En azından yetim maaşını alabilirsin. Gece'ye göndermene gerek yok."

"Almayacağımı biliyorsun." Diye mırıldandım.

"Peki, sokaklarda perişan ol da aklın başına gelsin. Bir iki güne pişman olup beni arayacaksın."

"Bu asla olmayacak." Diyerek telefonu kapattım.

Ne olursa olsun onu haklı çıkarmayacağım. Kendime kalacak bir yer ayarlamalıyım.

Aslında bunun için bir planım vardı.

Babam öleli 9 yıl oluyordu ve 18 yaşıma girdiğim andan itibaren evden gideceğimi biliyor olmalıymış ki vasiyetinde beni güvendiği birine emanet edip bana yardım etmesi için ona özel bir mektup bile bırakmıştı.

Adam bana yardım etmek için el de uzatmıştı.

İyi güzel de sorun şu.

Ben 18 yaşıma girdiğim ilk gün yanıma geldiğinde onu kesin bir şekilde gıcık etmeyi ihmal etmeden reddetmiştim.

5 yıl önce...

Hayatımda yaptığım en büyük adımı atmıştım.

Kendime yeni bir sayfa açmış, hayatta tek başıma hareket etmek adına ilk adımımı atmıştım.

Bir ev kiralamıştım.

Elimde sırf bugün için biriktirdiğim bir miktar parayla halledebilmiştim her şeyi.