Kocacığım • [b×b]

Özel Bölüm • [Ayda&Atakan]

Babalarının, Ayda ve Atakan'a karşı tutumlarını görmeniz ve sizi azıcık gülümsetebilmek için yazılmış kısacık bir özel bölüm.

*

Elindeki matarayı nereden bulduğunu asla bilmeyen Ayda, hızlı adımlarla yürüyor ve her zaman olduğu gibi şarkılar söyleyerek evin içinde dolaşıyordu.

Misafirleri vardı. Gözüne kestirdiği yakışıklı tam karşısında, babasının kucağındaydı. Salona girmesiyle aynı anda babasının kucağından inen çocuk kendisine yaklaşmaya başladığında, aklına Eray babasının söyledikleri geldi.

"Merhaba." dedi, üstündeki mor tişörtü çekiştirerek gülümseyen çocuk.

"Oğlanlarla konuşmuyorum."

"Kızlarla konuşuyor musun?"

"Bazen." derken yine dili sürçmüş ve istediği gibi konuşamamıştı. 

"Ama ben tam altı yaşındayım, benimle konuşabilirsin."

"Hala oğlansın."

"Ama büyük bir oğlanım." dedikten sonra önündeki kıza yaklaşıp fısıldadı. "Seni korurum, Eray amca gibi."

"Yaa, olur o zaman!"

Yelkenleri suya indiren Ayda, kollarını açıp sık sık gördüğü bu çocuğu oyun arkadaşları arasına eklemek istediğinde bir anda havalanmış ve kendisinin Eray babasının kucağında bulmuştu.

"Tolga, oğlunu hemen ortadan al."

"Ortadan al ne lan? Düzgün konuş evladımla." Ayda'ya büyüklük taslamak için kucağına gelmeyen Atakan'ı güçlükle kucağına alıp kocasının yanına oturdu, Tolga.

"Ben sana ne dedim Ayda? Tabii ki arkadaşların olabilir ama-"

"Aması ne güzelim?" yanında beliren kocası belini hafifçe okşayıp geçen ay altı yaşına girmiş kızını kucağına aldığında gözlerini devirdi. "Sen babanı dinleme bebeğim, Atakan'la arkadaş olabilirsin."

"Ben ona iyi bakarım!" diye atladı Atakan, "Beraber minecraft oynarız hatta!"

"Ne  diyorsun ya?" huysuzca dudaklarını büzen Ayda, Dağra babasının güvenli kollarına sığındı. "Babam bana bakar."

"İşte bu be." gururla gülümsedi, Eray. "Ben yetiştirdim."

Tam da istediği düşünceleri aşılayabildiği kızını keyifle izlerken Dağra babasının kollarından sıyrılıp yere inmesini ve, "Yine de minecraft oynayabiliriz!" demesini beklemiyordu.

"Oynayalım hemen, gel." elini tuttuğu kızı televizyonun önündeki mindere çekiştirdi Atakan. Bu kız, şimdiye kadar gördüğü en güzel kızdı! Üstelik okul arkadaşlarından daha iyi oyunlar oynuyor, birbirlerine vurdukları zaman ağlamıyordu. Çok güçlüydü...Atakan ise güçlü insanlara bayılırdı!

"Güzelim takılma bu kadar, çocuk onlar. Birbirleriyle arkadaşlık kurmayacaklarda kimle kuracaklar?" belini kavradığı kocasının saçlarını öptü Dağra. 

Kocasının dediklerini duymazdan gelerek koltuklarına yayılmış Samet'i süzdü. "Eğer oğlun kızıma bir yamuk yapsın, evden atarım seni."

"Beni niye atıyorsun? Oğlumu at."

"Evden gitmek yerine oğlumu at, diyor ya. Böyle bir azim işte." şakayla karışık yükseldiğinde yine kocasının sakinleştirici öpücüklerini almış, huzurla gözlerini kapatmıştı. Elinde değildi ki, isteyerek yapmıyordu. Ayda, onun bu dünyada en değer verdiği kişiydi ve kılına zarar gelse ortalığı ayağa kaldırırdı. Bir gün büyüyüp aşık olacağı ihtimali onu korkutuyordu.