Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Μαθήματα Υποκρισίας/ part 3

Έχοντας σκεφτεί τη δραματική παράσταση που θα έδινε για να πείσει τους φύλακες, τελικά του το επέτρεψαν με δισταγμό και απειλές πως αν το κουνήσει πέραν των ορίων των τειχών της Σχολής, θα είχε πρόβλημα. Εκείνος τους διαβεβαίωσε σοβαρά πως δεν είχε τέτοια πρόθεση αφού λάτρευε ούτως ή άλλως τη θητεία του σε ένα τέτοιο ίδρυμα. Βαδίζοντας μέσα στη νύχτα, τα φώτα του προαστίου έλαμπαν στο βάθος και το δροσερό αεράκι ήταν αναζωογονητικό. Δίνοντας ώθηση, κάθισε σε ένα τειχάκι αφήνοντας τον άνεμο να ανακατέψει τα μαλλιά του και συλλογιζόμενος πως πλέον δεν μπορούσε να κάνει όνειρα. Παρά το γεγονός πως το πρόσωπο του μαρτυρίου είχε φύγει από την μέση και μάλιστα εξασφαλίζοντάς του το εισιτήριο για μία πλουσιοπάροχη, ναζιστική ζωή, εκείνος εξακολουθούσε να νιώθει μπλοκαρισμένος. Κάθε άνθρωπος με λίγο μυαλό το ίδιο θα ένιωθε και ο Ότο διέθετε αρκετό.

Θυμήθηκε εκείνη την Πρωτοχρονιά που ο Γκούσταφ τον είχε φέρει σε επαφή με υψηλά ναζιστικά στελέχη όπως ο Γκαίμπελς. Τότε σαν ήταν μικρός τους έβλεπε όλους ισχυρούς, θέλοντας μία μέρα να τους μοιάσει για να απαλλαγεί από τον εκφοβισμό του Γκούσταφ. Εκείνον δεν τον φόβιζε κανείς. Έτσι πίστευε. Παίζοντας ωστόσο το παιχνίδι σωστά, κατέληξε να τον μετατρέψει σε μία σορό από κρέας. Γιατί είχε μυαλό και στρατηγική ενώ ο Γκούσταφ πειθήνια ακολουθούσε το Ράιχ. Το Ράιχ όμως ήταν ο Χίτλερ και ο Χίτλερ ήταν ανασφαλής θέλοντας πάντοτε την άποψη των εμπειρογνωμόνων του κύκλου του. Επομένως όποιος τα πήγαινε καλά με αυτούς δεν είχε κάτι να φοβάται εκτός από το ρίσκο της ολικής του αποκτήνωσης. Οι σκέψεις τον είχαν συνεπάρει, όταν άκουσε μία γυναικεία φωνή. Γυρνώντας το κεφάλι του, είδε εκείνη την κοπέλα από το γεύμα, την Γκέρτα. Νωχελικά και αφού τέντωσε όλο το κορμί του πλησίασε προς το ανοιχτό παράθυρο που ακόμη αχνόφεγγε λίγο φως.

«Καλησπέρα. Δεν μπορείς να κοιμηθείς ούτε εσύ;» τον ρώτησε ντροπαλά.

«Όχι. Μάλλον φταίει η αλλαγή» απάντησε κοφτά.

«Ότο σε λένε, σωστά;» ρώτησε ξανά εκείνη και ο νεαρός ένευσε θετικά. Το παράθυρό της δεν ήταν πολύ ψηλά.

«Θα ήθελα να μιλήσουμε. Μπορείς να κατέβεις; Αλλιώς θα ανέβω εγώ για λίγο» της είπε σοβαρά και εκείνη του έκανε σήμα χαρούμενη να έρθει.

Ευθύς κρύφτηκε μακριά από το άνοιγμα και έκλεισε τις κουρτίνες με την κοπέλα να τον κοιτάζει λάμποντας.

«Πώς βρέθηκες να δουλεύεις εδώ;» ξεκίνησε μετά από λίγα λεπτά σιωπής τη συζήτηση προσπαθώντας να μάθει μερικά πράγματα για εκείνη. Την είδε άξαφνα να κατεβάζει το κεφάλι και αν δεν ήταν σχεδόν σκοτάδι, θα ορκιζόταν πως η κοπέλα είχε γίνει άσπρη σαν το πανί.