VARMISIN BENİMLE YANMAYA

30.Bölüm

SELAM MİNİK PATATESLERİM😻

YENİ BÖLÜM GELDİ!

VOTE VE YORUMLAR BOL OLSUN!

BİR GÜNDE 2 BÖLÜM!

MULTİ MEDYA; DEFNE VE MERT🤔

KELİME SAYISI:1560 KELİME

*****************

DEFNE'DEN DEVAM

Kendime gelmeye başlamıştım,bu sefer ilaç verilmemişti ve kendimdeydim ama farklı bir hastanede. Başım sola doğru düşüktü ve sadece gözlerimi açıp cama baktım daha sonra tekrar kapattım. Her yerim ağrıyor gibiydi, başım acıyordu. Tam bu sırada odaya birinin girdiğini fark ettim ama gözlerimi açmadım. Hem yan tarafıma birşey koydu ve bir yere oturdu. Daha sonra elimde birşey hissettim.

Onun ellerini, Mert'in elleri.

Gözlerim kapalıyken bile dolmuştu. Görmeden bile onun olduğunu anlaya biliyorken,o beni akıl hastanesine kapattı. Kendime çok üzülüyorum. Aklıma gelenler yüzünden elimi hemen çektim. Uyandığımı anlamıştı.

"Defne" dedi.

Kalbim ağzıma gelmişti ki,aklım bana yaşadıklarımın fragmanını tekrardan gösterdi. Gözlerimi açıp etrafa baktım ve onun kahverengileri ile karşılaştım.
Özlemiştim, belki o beni özlemedi ama olsun.

"İyimisin Defne'm" dedi bana, Defne'm dedi.

Gözlerimi ondan kaçırdım ve cama bakmaya başladım. Daha sonra o elimi tuttu, hemen elimi çekip ona baktım ve konuştum.

"Niye geldin? Gitsene yine"

"Yapma böyle Defne"

"Git"dedim kesin bir şekilde. Bana o hastanede ilk kimseye güvenmemem gerektiği öğretildi daha sonra hislerim birer birer alınmıştı. Hissizleştim ben o hastanede.

"Gidemem birşey konuşmam gerek" dediğinde sinirle yattığım yerde doğruldum ve karnıma sancı girdi,ellerimle hemen karnımı tuttum .

"İyimisin, birşey mi oldu?"

"Uzak dur benden" dedim ve ayaklarımı yataktan indirdim.

"Hayır Defne kalkamazsın,bu doğru değil"

"Yine hayatımdan gitsene! Yine beni bırak! Tek başıma kalayım! Tek başıma mücadele edeyim olur mu? Bence doğru olan şey bu"

"Defne senin tedaviye ihtiyacı..."

"Benim hiçbir şeye ihtiyacım yoktu benim sadece şans ihtiyacım vardı, ama ne oldu biliyor musun? Artık ne sana nede bi başkasına inanamıyorum, güvenemiyorum"
Yürüyecekken karnıma sancı girdi ve hemen yatağaktan destek aldım.

"Defne gel otur konuşalım"

"Konuşma benimle!" Diye bağırdım.

"Önemli birşey demek gerek sana ondan sonra istediğini yap!" Dedi sesini yükselterek.

Arkamı döndüm ve yüzüne baktım, 'Ne' der gibi başımı salladım.

"Önce bir otur"

"Söyle artık" dedim dayanamayarak hâlâ otur falan diyordu. Bana baktı ve gülümsedi

"Sen hamilesin" dediğinde sadece yüzüne baktım.

"Defne iyi misin?" Yine yüzüne bakmaya devam ettim. Taşak geçiyor galiba benimle. Ayy dur benim iyice ağzım bozuldu, neyse bu konumuz değil. Hamile mi? ben mi?