Κεφάλαιο 6

450 53 41
                                    

Ζαΐρα.

Πέντε λεπτά μετά ο Απόλλων και εγώ βγαίνουμε από το αθλητικό κέντρο. Όλη η προσοχή είναι στραμμένη επάνω μας, όμως εκείνος δεν φαίνεται να το έχει προσέξει. Αφήνει το μπράτσο μου και γυρνάει προς άλλη κατεύθυνση. Τον ακολουθώ, παρατηρώντας τον κάθε άνθρωπο να διασκορπίζεται όταν περνάει από δίπλα του. Ούτε ένας απ' αυτούς τον αγγίζει. Είναι σαν μία ταινία περιπέτειας, το είδος της σκηνής όταν όλο το πλήθος απομακρύνεται την στιγμή που ο πιο ελκυστικός άντρας περπατάει. Μερικά κορίτσια κοιτάνε αυτόν και μετά εμένα με περιέργεια. Αυτός ο τύπος πώς γνωρίζει τον πατέρα μου; Είμαι σίγουρη ότι οι απαντήσεις δεν θα μ' αρέσουν καθόλου.

«Έι...» Του λέω, προσπαθώντας να ακολουθήσω τα βήματά του «Έχω δει ένα μικρό εστιατόριο όπου υποτίθεται έχουν τα καλύτερα μάφιν».

Διακόπτει το περπάτημα του και με κοιτάει κατευθείαν στα μάτια. Αναγκάζομαι να σηκώσω το βλέμμα για να συναντήσω το δικό του. Είναι αρκετά ψηλός.

«Αστειεύεσαι;» απαιτεί να μάθει, βάναυσα.

«Δεν σου αρέσουν τα μάφιν;» ζητάω να μάθω.

«Όχι, δεν μου αρέσουν τα μάφιν» τονίζει «Εξάλλου, δεν θέλω να το διακινδυνέψω να ακούσει κάποιος την συζήτησή μας. Είναι αρκετά σημαντική».

Κρατάω την ανάσα μου. Αρκετά σημαντική; Η περιέργεια με σκοτώνει, αναγκάζομαι να κλείσω σφικτά τα χέρια μου σε γροθιές για να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να νιώσει ανήσυχος. Τόσο μυστήριο με προκαλεί ανατριχίλα.

«Επομένως τι προτείνεις, αγόρι που μισεί τα μάφιν;» ρωτάω, σταυρώνοντας τα χέρια.

Ο Απόλλων φαίνεται να έχει αρκετή περιέργεια για την στάση μου.

«Έλα μαζί μου».

«Τι;»

«Έλα μαζί μου και θα σου πω αυτό που θες να μάθεις» επαναλαμβάνει εκείνος.

Διατηρώ την οπτική επαφή, προσπαθώντας να καταλάβω κάτι στην έκφρασή του, όμως τίποτα. Όλα είναι μπερδεμένα. Θα έπρεπε να τον εμπιστευτώ;

«Ποιος μπορεί να μου εγγυηθεί ότι δεν είσαι ένας έμπορος οργάνων;»

Τα φρύδια του σουφρώνουν.

«Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να το ανακαλύψεις εσύ η ίδια» Μου γυρίζει την πλάτη και αρχίζει πάλι να περπατάει «Ναι ή όχι, Ζαΐρα;»

Ο τρόπος που προφέρει το όνομά μου, κάνει την αναπνοή μου να επιταχύνει.

«Καλά, λοιπόν» ψιθυρίζω «Δεν έχω άλλη επιλογή».

Η ομορφιά του σκότους Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα