អាគារជាន់ទី៤

ភាគទី២២

– " បងចង់តែបញ្ឈប់ផែនដីកុំឱ្យវិល ! ឱ្យវានៅយប់រហូត ! នោះយើងនឹងបានជួបគ្នារាល់

ថ្ងៃ ! "

យកខ្នងដៃវាយទ្រូងគេបន្តិចហើយញញឹមចេញធ្មេញសតបទាំងអៀនថា :

– " ឆ្គួត ! បើធ្វើចឹងមនុស្សលោកមិនអស់ខ្យល់អុកស៊ីសែន ! ដាច់ខ្យល់ស្លាប់អស់ទៅ

ហើយទេអី? អូនដល់ពេលត្រូវទៅហើយ ! លាហើយណា៎ ចាំជួបគ្នាពេលថ្ងៃលិច ! "

‌ ស៊ូកា ងក់ក្បាលបន្តិចតប :

– " អ៊ឹម ! បងដឹងហើយ ! "

– " ចឹងអូនទៅហើយណា៎ ! "

– " អ៊ឹម ! "

លីងអឺ ក៏ប្តូរព្រលឹងឱ្យ ហ្វូអឺ ចូលមកជំនួសវិញ។ ស៊ូកា ងាកមុខទៅបញ្ជាកូន

ចៅ។

– " ទាំងអស់គ្នាបានហើយ ! អ្នកណាត្រូវទៅផ្សាក៏ទៅៗ ! អ្នកណាត្រូវធ្វើការងារផ្ទះក៏ធ្វើ

ទៅ ! "

– " បាទ/ចាស !!! "

ហ្វូអឺ ជ្រួញចិញ្ចើមសួរ :

– " ចុះបងធ្វើអី? "

គេងាកមកដើរទៅជិតនាងលើកចិញ្ចើមតបទាំងមុខជូរ :

– " ហេតុអីក៏អូនចូលចិត្តសួរសំនួរនេះដាក់បងម្លេះ? ឬមួយក៏អូនខ្លាចថាបងនេះទំនេពេក

ស្វិតសសៃអស់? "

– " អូន...អូន ! អូនគ្រាន់តែសួរលេងតើ ! ម៉េចក៏ចាំបាច់ខឹង ? "

– " តែនេះវាដូចជាញយដងពេកហើយ ! "

– " អូន...អូនទៅផ្សារហើយ ! "

– " កុំទាន់ទៅណា ! ឆ្លើយនឹងបងសិនមក ! "

ហ្វូអឺ រត់ចូលបន្ទប់បាត់ព្រោះនឹកមិនឃើញពាក្យដោះសា ស៊ូកា ឈរគ្រវីក្បាល

ហួសចិត្តនឹងនាង។ គ្រប់គ្នាមិនហ៊ានហើយសើចបានត្រឹមតែដើរចេញទៅបន្ទប់រៀងៗខ្លួន។

មួយសន្ទុះក្រោយមក ហ្វូអឺ ក៏រៀបចំខ្លួនរួចរាល់ហើយចុះមកវិញជាមួយ ឆាងឈីង ដើរឱនៗ

គេចចូលឡានបាត់។

ស៊ូកា អង្គុយលើសាឡងដៀងភ្នែកតាមមើលនាងរហូតទាល់តែចេញផុត។ គេ