Bir Şair Bir Şiir

@maviyecalandeniz "Penceremden Şiir Notları"

http://w.tt/1rw9SwS
maviyecalandeniz "Penceremden Şiir Notları" adlı kitabından...

MEVSİM HEP SONBAHAR

Mevsimlerden sonhabardı..

Dudaklarında anlamlandıramadığın burukluk, gözlerinde istemsiz yaş vardı.

Evim boştu sensiz, yatağım soğuk.

Gözlerim her eve girdigimde seni arardı.

Viski'nin tadı bile acı gelirdi sensiz.

Kitaplarım bile sensizligi anlamlandıramazlardı.

Nasıl gelmiştin bana, nasıl gitmiştin benden

Herşey bir kitapçıda başlamamıştı ya da kitaplarımız düşmemişti

Ama...

Gönüllerimiz Kadıköy sahilinde buruktu.

Birimizin elinde müzik kutusu digerin de ise yüzük kutusu vardı.

Birimizin anıları yaralıydı, digerimizin geleceğiydi kaybolan.

Bomboş hayatlarla, sevinçlerle ve hayal kırıklığıyla ağlayacak omuz olmuştuk birbirimize.

İşte o an ilk defa gönlümdeki tomurcuk yeşermeye başlamıştı.

Soğuk olsa dahi ellerim, tutmuştum ellerinden.

Ağlamaya devak etmiştin sessizce.

Sanki başkaları duyar gibi...

Sen ağlamıştın , sen ağladıkça gökyüzü ağlamıştı.

Yağmur başlamıştı bir esinti serserisinden.

Koşar adımlarla sığınacak bir yer aramıştık.

Aslında sığınacak tek yer birbirimizin kalbiydi.

Yine ellerinden tutmuştum kadife tenli kadının.

Sonra o da bana sığınmıştı.

Tün kırıklarınla gel kadınım! demiştim duygularımın en heyecanından.

Serseri aşıktım kadınımın gözünde, yine de sevmiştim onu.

Nefesim olmuştu nefesi, kalbim olmuştu kalbi, elmam'ın diğer yarısı olmuştu benim.

Yatağa beraber yattığımızda anlardım ondan öncesi yalan'dı.

Yine bir sonbahar'da gitmişti kadınım.

Yine yağmur yağıyordu , yine sığınacak yer arıyorduk.

Ama bu sefer ben onun kalbine sığınamazdım

Çünkü o başkasının kalbine kalbiyle sığınmıştı.

Başkasının, ellerin olmuştu.

Hoş bende onun için artık bir elden farksızdım ya!

Artık onsuzluk acı verirdi bana, yaşayamazdım.

Ama yine de yaşamıştım.

Onsuz nefes alıp,kahvemi onsuz içip, onsuz okumuştum tüm şiirlerimi.

Ve... Onsuz tutunmuştum hayata

Artık onun elleri yoktu ellerimde.

Okuduğum kitabım bile onlayken gösterdigi sıcaklığı göstermiyordu artık bana.

Böylece sokağa çıktım elimdeki kahveyi bırakarak.

Varsın soğusun kahvem, o yokken hayatım da soguktu ya!

Böylece palto'mu almadan çıktım İstanbul sokaklarına.

Yine martılar uçuşuyor, hayat devam ediyordu.

Bazıları eğleniyor gibi görünen sahte maskelerini takmışlardı.

Kimileri de ben gibi varlığını kaybettiren yokluğunu arıyordu.

Ve bilin bakalım yine nerdeydim: KADIKÖY SAHİLİ'nde.

Taşların üstüne çıktım.

Bacaklarımı sarkıttım denize.

Ve yine onun hatıralarıyla baş başa kaldım.

Yine ağlıyor, yine gidişi için bir sigara yakıyordum.

Omzuma bir el dokundu.

Kim diye bakarken farkettim ki o gelmişti.

Uzun zama geçmişti ama yine de bana onu unutturacak birşey yoktu.

Yine o hayatımın kadınıydı.

'"Sen seni seveni ne zaman bırakıp gittin?" diye sordum ona.

"Yaralı kuşlar sadece yara bandı arar , bulduğunu sandığında da asıl kişiden gider ve yaraları kanamaya başlar" dedi.

"Bunu hatıralarını atamayan adama teselli olarak mı söylüyorsun?" dedigimde oturdu yanıma,yanağıma dokundu ve beni öptü.

"Hayat kısa ve devam ediyor yaralı kuşum, iyileş diye gittim aka senden vazgeçemem'dedi.

İşte o an anladım ki aslında benden vazgeçmemişti.

Yine benimdi,

Benim KADINIM!

Alnını öptüm elinden tuttum sessizce.

Yine yanakları kızardı minigimin

"Gelecegimize var mısın?" dedim

"Sonsuza kadar evet" dedi.

Ve sonsuzluga beraber yürüdük.

BİRLİKTE...