KİŞİSEL ASİSTANIM

Bölüm 22

Uzun bir aradan sonra yeni bölüm... Umarım beğenirsiniz😊🥰

Bir şey söyleyememiştim bile. Sadece şok olmuş bir şekilde ona bakmıştım.
"Daha doğrusu hamileymiş. Sonra da bana haber vermeden bebeği aldırmış. Bu yüzden ayrıldık."
Şok olmuş bir şekilde dinlemiştim. Sonrasında gelen düşüncelerimse daha çok acımasızdı.

Yani bir bebekleri olabilirdi. Neredeyse bebeği aldırdığı için şükredecektim. Ya bebekleri olsaydı? O zaman Barlas ile asla bir şansım olmazdı. Bunu düşünmek bana ne kadar kötü hissetirse de kendime engel olamıyordum.

Kendime gelebildiğimde aklıma barıştıkları geldi.
"Onunla barıştınız mı? Yani tekrar mı birlikte olucaksınız?"
Kaşlarını hızlı bir şekilde çatmıştı.
"Nereden çıktı bu? Esin bana sakın bunun için gittiğini söyleme."
Öyleydi ama soru hakkı benimdi.
"İstediğimi sorabileceğimi söyledin. Cevap verir misin?"
Gözlerini kapayıp derin bir nefes aldı.
"Sana böyle düşündüren ne?"
Madem ısrarcıydı cevap verecektim.
"Dün eve geldiğinde alkol almıştın ve sonra şirkette dün beraber olduğunuzu öğrendim. Bir de Ala Burak'a barıştığınızı söylemiş. Ne yapabilirdim? Seninle kavga etmek istemiyordum. Ama yine de korktum."

Gözümden yaş geldiğinde beni kendine çekip sıkıca sarıldı. Başını boynuma gömmüştü.
"Seni kalbimden sen bile çıkaramazsın bu saatten sonra."
Fısıldamıştı. Ama net bir şekilde duymuştum. Kalbimin ritmi daha da arttığında kalbimi duymuş olmalı ki hafifçe kıkırdadı.
"Güzel sevgilim biraz hızlı heyecanlanıyor."
Sevgilim dediğinde istemsizce gülümsemiştim. Benim sevgilimdi. Başkasının değil. Bunu unutmamalı ayrıca da bazılarına unutturmamalıydım.

Geri çekildiğimizde soruma cevap vermesine gerek kalmamış olsa da devam etti.
"Dün gece Ala konuşmak için gelmiş. Her ne kadar gitmesini söylesem de umursamadı. Ben de bir süre sonra onu umursamamaya başlamıştım ki baban geldi."
Hızlı bir şekilde kaşlarım çatılmıştı. Babam mı gelmişti. Utanmadan bir de Barlas'ın yanına mı gitmişti? Bir an da yine duvarlarım arasında yalnız kalmıştım. Duvarlarımın arkasındaysa babam vardı. Durmadan duvarı kırmaya çalışıyordu ama kıramazdı. Ancak ben istersem girebilirdi.

"Neden gelmiş?"
"Kardeşinin hasta olduğunu söyledi. Tedavi olması için de paraya ihtiyacı varmış."
Tüm vücuduma utanç dalgası yayılmıştı. Hayatımın sadece kötü anlarında olmak için özel bir çaba sarf ediyordu sanki.

"Güzelim iyi misin?"
"Ne dedin peki?"
Vermemiş olmasını umdum. Yalan söylediğini düşünüyordum. Yalan söylemese bile bizi ilgilendirmemeliydi.
"Şimdilik gitmesini söyledim."
"Şimdilik?"
"Araştırtıyorum. Kardeşin gerçekten hastaysa eğer tedavi masraflarını karşılayacağım."
"Barlas senden böyle bir şey isteyemem."
"Esin benden her şeyi isteyebilirsin. Üstelik senin kardeşin olmasa da hasta bir çocuğa yine de yardım ederdim."
Tebessüm edip sarıldım.
"Teşekkür ederim."
Kollarını daha sıkı sardı.

Ayrıldığımda anlatmaya devam etti.
"Ala da bugün odadan seni çıkartamam için bunu kullandı. Benden çekineceğini bildiğim için de en azından doğruluğunu öğrenene kadar söylemeyecektim. Ama sen bunu oldukça farklı yorumladın."
Sesi sona doğru imalı çıkmıştı.
"Özür dilerim."
"Bundan sonra önce bana sor olur mu güzelim?"
Kafamı sallayıp tekrar göğsüne gömüldüm.

Uyandığımda Barlas yanımda yoktu. Ayrıca hava da kararmıştı.

Telefonu elime alıp baktığımda saat dokuzu geçiyordu. Evdekiler çoktan gitmiş olmalıydı.