Smokescreen を

-3- İçimizdeki Şeytan

Bazı insanların sırf normal olabilmek için olağanüstü çaba sarfettiklerini kimse bilmez, bazıları için ise normal olmak bile zaten başlıbaşına bir cehennemdir...

***

"Ünlü İllüzyonist Ressam ve Manga Çizeri Kim Taehyung... Önemli bir vakayla bağlantınıza ilişkin size birkaç sorum olacak, üzerinize bir şeyler alın ve müsaadenizle içeri geçelim."

Birkaç saniye cevapsız kalarak karşısında dedektif olduğunu söyleyen o adamı şöyle bir süzen kızılın ellerinden biri, kasıklarındaki adonis çevresine sarılmış havlunun üzerindeydi hala...

Sabit duran ifadesiyle, "Üzerime bir şeyler almak mı?" diyip düşünmüştü sadece o sözü cımbızla çeker gibi sanki.

Konuşma tarzı yavaş ve tane tane, ancak tuhaf denilebilecek türden iken, tam olarak neden bu detaya takılmıştı ki?

Ve en önemlisi... Karşısında bir polis varken, neden böylesine rahat olabiliyordu?

Adamın bakışları o an kendi duştan çıkan bedenine şöyle bir bakarak, yeniden usulca o kahveliyi bulmuş ve başka hiçbir şey demeden arkasına dönüp içeri adımladığı gibi kapıyı da ardında açık bırakmıştı Jeon'un girmesi için sessizce.

Aldığı rahat tavra karşılık dilini iç yanağında döndüren Jeongguk, gayet soğukkanlılıkla onun peşinden giderek kapıyı kapatmıştı şimdi.

İçerisi, yoga yapan tiplerin mayhoş tütsülerinden kokuyorken, köşede atılması için poşetlenen alkol şişeleri geri dönüşüm için bekliyordu. Kısacası Jeon'un şartellerini attıracak kadar dağınıktı oldukça.

Böylece nihayet ikisi de devasa geniş bir stüdyo olan ve özgür bir dizaynla son derece salaş düzenlenmiş, hatta fazla düzensiz sayılabilecek o atolye benzeri yere adımlamıştı.

Stüdyonun içerisinde bolca dağınık sanat malzemesi, heykeller, şövale üzerinde nü ve sürrealist resimler barındıran kısımlar bulunuyorken, bir duvar ise komple manga ve kitaplarla kaplı raflardan oluşuyordu.

Bulundukları katta oturmak için sadece iki adet tekli deri koltuk yer alıyor, duvarlardan biri de kazanılan ödüllerle doluydu. Yine de garip bir havası olduğu aşikarken, demir merdivenle ikinci yarı çekme kata çıkan prefabrik bir dinlenme odası bulunmaktaydı. Burası hem ev, hem de çalışma yeri olarak kullanılıyor olmalıydı.

Jeon'un önünden yarı çıplak ve ıslakça yürüyen adam, siyah tekli koltuklardan birisine geçip bacaklarını omuz genişliğinde koltuğa iki yana yayarken, bu sırada hala ayakta dikilen kahveli,

"Bu şekilde mi duracaksınız Bay Kim Taehyung?" dediğinde, bıkkınlığı sesine bir an için vurmuştu o an.

Birazdan alacağı karşılık ise fazlasıyla düzdü.

"Rahatsız mı oldunuz dedektif?"

Bu tavır, Jeongguk'a ciddiye alınmadığını hissettirmiş ve içinden sabır dilemesine sebep olmuştu.

"Halbuki bunun, mesleğinizi profesyonelce icra etmenize engel bir detay olmadığını düşünmüştüm. Yanlış mıyım?"

Sıktığı avcuyla rozetini önlerindeki üzerinde sigara paketi ve zippo duran sehpaya tok bir sesle bıraktığında, kızılın tam karşısındaki tekli deri koltuğa birden kurulmuştu Dedektif Jeon hızla.

Doğru, nasıl göründüğü, çıplak olup olmadığı umrunda bile değildi belki de ama yine de...

Hayatında ilk kez gördüğü yabancı bir adamın ve de üst düzey bir polisin karşısında öyle rahatça yarı çıplak bir şekilde bacaklarını açabilen esmerin rahat tavrı, tuhaf hissettirmişti.