Bride Of The Wind|H.S

Your canvas absorbs the light • epilog

Normalde bu not kısmını bölümün en sona koyarım fakat bu hikaye her ne kadar sonunda kocaman bir noktalı virgül ile kalmış olsa da kapağı tam 2.5 sene önce kapatılmış bir hikaye, bu yüzden artık notlar sonda değil başta olmayı hak ediyor diye düşündüm.

Bride Of The Wind'i yazmaya başladığımda henüz akademi hayatım yeni başlamıştı ve gerçekten de bu hikaye, bu hikayeyi okuyan sizler, yorumlarınız ve bu iki deli dolu karakterim beni şekillendirdi. Bu güvenli dünyayı yalnızca ben değil biz yarattık, sizlerle birlikte. Scarlett, Harry ve bana yazdığınız o sözcükler olmasaydı inanın Bride Of The Wind anlamını böylesine taşımazdı. Bu hikaye bir puzzle gibi ve en ortasındaki parça da sizin kelimeler altında kendinizde bulduğunuz o hislerinize ait.

Eh, ben bugün bir sanat tarihçisi olarak mezun oldum! Tam 4 sene önce Scarlett'ın mezuniyetini yazarken bu noktaya o kadar uzaktım ki, mezun olduğum gün bu hikayeye dönmemek, size bu minik hediyeyi bırakmamak, küçük bir çocuğun yaptığı ilk resmi koşarak en sevdiği insana gösterme içgüdüsüne sahip olmaması gibi bir şeydi benim için. Ben de Scarlett ve Harry'e ve sizlere göstermek istedim. Başladığım ve bitirdiğim bu süreçte benimle birlikte olduğunuz için tekrardan teşekkür ederim. Yıllar sonra Bride Of The Wind'e rastlayıp bir parçasına dahil olan yeni okuyucularım, sizlere de çok teşekkür ederim. Bu bölüm biraz da sizin için, en başında burada değildiniz belki fakat bu bölümde hep birlikteyiz.

Tam burada kepimi havaya attığımı var sayabilir miyiz? Ama siz Harry gibi uzaktan izlemiş olmayın, hep birlikte yapalım!

Bu epilog son ve closure bir epilog. Bundan sonra bir epilog gelmeyecek muhtemelen. Bu yüzden, Bride of The Wind için son kez yorumlarınızı bekliyor olacağım.

İyi okumalar diliyorum. Bölüm içerisinde bahsi geçen Adem ve Havva heykelini görsele ekledim. Ayrıca eklediğim şarkıyla dinlerseniz bölümün ruhunu daha canlı hissedebilirsiniz. Bunu yazmayı nasıl özlemişim bu hikayeye ❤️

*
Scarlett

"Gece vakti gökyüzünde beliren en parlak yıldız gibi."

Yeşil ojeli parmaklarımı ahşap masanın üzerine kazıdığımız cümlelerden birinin üzerinde gezdirirken tırnaklarımın altında hissettiğim kelimelerin alçak kabartmadan kaynaklı boyutu aynı zamanda hala bir şeyler hissedebildiğimi bana hatırlatıyordu.

Vücudumun bir sünger gibi yalnızca acıyı emmediğini bilmek nahoş bir duyguydu açıkçası. Mutfağımın tam ortasında duran meşe ağacından yapılma masaya bir kez unutmak istemediğim bir kelimeyi kazımak, bunun bir rutine dönüşeceğini bilmemek ve şimdi yazılarla ve alıntılarla döşenmiş masaya bakmak, hissetmek garip bir şekilde ruhumu rahatlatıyor fakat olan her şeyi bambaşka bir açıdan da görmemi sağlıyordu.

Harry'le birbirimizi etkiliyorduk. Bu yadsınamaz bir gerçekti elbette, yıllardır birlikte olan insanların birbirinden etkilenmemeleri garip olurdu. Yalnızca bu etkilenme artık birbirimizin hareketlerini fark etmeden sahiplenmeye dönüşmüştü. Memnun olmadığımdan değildi, sadece bu kadar canlı ve gerçek bir şey yaşarken, üstelik içerisinde olduğumuz durum oldukça can sıkıcı ve üzücüyken tüm yaşadıklarımızı benim hatalarım yüzünden sanki tatile çıkan bir ailenin koltuklarının üzerini örttüğü o örtüyle örtmek zorunda kalışımızdı beni çılgına çeviren.

Şimdi, yaptığım hataların cezasını çekiyordum işte. Mutfakta oturmuş sağ elim çenemde başıma destek olurken sol elim hala aylar önce Harry'nin yazdığı o cümlenin üzerinde gidip geliyordu.

Fevriydim, inatçıydım ve belki de düşüncesizdim. İnkar etmiyordum. Birçok yanlış ve hata yapmıştım. Üstelik bu hatalarım öyle geçiştirilebilecek hatalar değillerdi. Elime aldığım beyaz boya tuvalde kusuyordu. Astar tutturamıyordum. Normal bir hayat yaşamadığımız için de hepsi tamamen Harry'i etkilemişti. Bu yüzden yavaş yavaş 'görünürde' ondan uzaklaşmak zorunda kalmıştım. Kolay olmayacağını biliyordum, hareketlerimin bir geri dönüşü olacağını biliyordum fakat bunu beklememiştim.