Meaning Of Love [Completed]

part (17)

                       ******

" ခြပ္..."

ကားေပၚက ဆင္းတယ္ဆိုရင္ဘဲ ေမးရိုးထက္ပူခနဲ ျဖစ္သြား
ကာ လဲက်မလိုျဖစ္သြားတာမို႔ ကားကိုလက္ေထာက္ရပ္လိုက္
မိေလသည္။

"ဒယ္ဒီ..."

နွမ္းခမ္းေထာင့္က ပူခနဲျဖစ္လာတာမို႔ ေသြးထြက္
ေနၿပီဆိုတာပင္ ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္စြာ ေခါင္းငိုက္စိုက္
ရပ္ေနရေလသည္။ တကယ္လည္း သူမွားခဲ့တာေလ...

ေဆးရံု၀င္၀မွာဘဲ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္သြားၾကေလေတာ့သည္။
အန္ကယ္ေလးက အေလာတႀကီးထြက္လာၿပီး ဒယ္ဒီကို
ဆြဲထားေတာ့မွ ရပ္သြားၾကေတာ့သည္။ ဆယ္ဟြန္းေဆးရံုထဲ
အျမန္သြားခ်င္ေနၿပီး။

စကားမ်ားၾကရာမွ အိမ္ကေန ထြက္လာရင္း ဖုန္း၀င္လာေတာ့
ကိုင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ၾကားလိုက္ရတဲ့သတင္းက ရင္၀
ကိုေစာင့္ကန္လိုက္သလိုပင္။

"မင္းဘာလို႔ ကေလးကိုတစ္ေယာက္ထဲ ပစ္ထားခဲ့တာလည္း
ဆယ္ဟြန္း...ငါအတန္တန္ေျပာထားရဲ႕သားနဲ႔မင္းကြာ.."

"ဒယ္ဒီ...ကြၽန္ေတာ္..."

"ကာကြယ္နိုင္တယ္ဆို..မင္းလက္ထဲယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဘယ္လိုထည့္ေပးရမလည္း...မားကိုငါဘယ္လိုမ်က္နွာျပရ
မလည္း ဆယ္ဟြန္း..."

"ဘာလို႔ ရပ္ေနတာလည္း ေျပာေလကြာ မင္းငါ့သားမဟုတ္
ဘူးလား ...ေယာက်ာ္းဆိုတာ ကတိတည္ရတယ္ကြ.."

"....."

" ဟိုတစ္ေန႔က မင္းဘာေျပာခဲ့လည္း ဆယ္ဟြန္း...
ျပန္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ မင္းဆြဲထားသင့္တာကြ..အခုေတာ့ "

"ေတာ္ပါေတာ့ရွင္းရာ...ကံတရားအတိုင္းဘဲေပါ့.."

"ဟန္.....ဟန္ဘာျဖစ္လို႔လည္း အန္ကယ္...ဒယ္ဒီ..
ကြၽန္ေတာ့ကိုေျပာေလ ဟန္ဘာျဖစ္သြားတာလည္းလို႔.."

"မင္းပစ္ထားခဲ့တာဘဲမဟုတ္လား..ထြက္သြားေလဆယ္ဟြန္း
ျပန္မလာခဲ့နဲ႔..."

"ဒယ္ဒီ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ..ကြၽန္ေတာ္ဟန္ကို
ေတြ႕ခ်င္တယ္ေလ...သြားေတြ႕ခြင့္ေပးပါေနာ္.."

က်န္းရီရွင္း သားျဖစ္သူကို ႀကိတ္မနိုင္ခဲမရျဖစ္ေနမိေတာ့သည္။ ကေလးနွစ္ေယာက္စကားေျပာေနၾကတာ အဆင္ေျပမွာပါဆိုဆိုျပီးသူအျပင္ထြက္သြားတာပင္။ လမ္းတစ္၀က္ကေန စိတ္မခ်လို႔ကားျပန္လွည့္လာေတာ့ ဆယ္ဟြန္းကားလည္းမရိွေတာ့ဘဲတစ္အိမ္လံုးတိတ္ဆိတ္ေနတာမို႔ သူရင္ထဲထိပ္ခနဲ ျဖစ္သြား
ရင္း အေပၚကိုေျပးတက္ၾကည့္ေတာ့