DAY 1

583 11 0
                                    

Dedicated to Blacklily dahil paborito ko ang story ni Ana, yung reyna elena. XD

WARNING: Story not suitable for virgins. If you are a virgin but open minded you may proceed.

...

...

Why can't it be

Why can't it be the two of us..

Why can't we be lovers.. Only friends..

Nakakatangay ng feelings ang kantang 'yan.. Carl couldn't help but to stare at the singer while she sings the song. Nakapikit lang ang mga mata niya habang kumakanta, her legs crossed while her fingers plays with the piano. She is so damn good! And sexy and freaking hot while singing. As she open her eyes, Carl tries to read her emotion. She's sad.. and she's looking at him.

"Wow.. She's a good singer!" Napatingin si Carl sa girlfriend niya. Oh yeah Fvck! He's with his girl and he was thinking how hot and sexy the singer is. Na-guilty pa siya.

"yeah she is.." Hindi siya makatingin ng diretyo sa girlfriend niya. What is happening to him? Today is their first anniversary and he wants it to be romantic kaya he reserved seats at this fancy restaurant.

"Happy anniversary babe, Thanks and I love you." His girlfriend smiled at him sweetly. Magkaharap sila sa lamesa. Behind his girl is the singer na kumakanta pa rin gamit ang piano. "I love you more.." he unconciously said while staring at the singer. Kung titingnan mo tila sa girlfriend niya ito sinabi pero tumatagos ang tingin niya dito. His girlfriend held his hand.

"I love you most.." She whispered kaya napatingin siya dito. Bahagya rin niyang pinisil ang mga palad ng girlfriend niya. How can he be so selfish? He can't cheat on her and he will not! But that singer woke up something inside of him. There is a strange connection in between them. He just want to ignore it but his eyes wants to meet hers. Damn it!

..

Napangiti si Carl. Dalawang taon na ang nakararaan nang marinig niya ang tinig ng babaeng singer sa restaurant na kinainan nila noon ng ex-girlfriend niya. Two years has passed pero hindi niya nakalimutan ang babaeng iyon. Napabuntong hininga siya nang maalala ang tagpong iyon. He never saw her again. Nakailang balik na siya sa restaurant na iyon pero wala talaga. Tanging pangalan lang nito ang nakuha niya mula sa mga staff ng restaurant.

"Wendy.." he unconciously said. Huminto ang sinasakyan niyang tren ng MRT sa Cubao station. Nagbabaan ang ilang pasahero pero mas marami ang naguunahang sumakay kaya lalong nagsisikan ang mga pasahero sa loob. Nasa bandang gitna si Carl at nakahawak siya sa hawakan na nakasabit sa railings. Nang umandar ang tren ay aksidenteng napayakap sa kanya ang babaeng kaharap. Napayakap din siya sa bewang nito. Hindi agad nakabitiw ang babae dahil na rin nasisik ito ng mga tao. Lalo pa tuloy itong nasiksik sa harapan ni Carl.

"Shit." Napamura nang mahina si Carl dahil nabuhay ang hindi dapat mabuhay.

"Oh my God! Sorry!" Nakangiwing tiningala siya ng babae na hindi na nakakapit sa kanya. Nakapagbalanse na ito pero magkadikit pa rin sila dahil siksikan pa rin ang mga tao. Namumula ang babae. Natulala lang si Carl nang mamukhaan ito.

"Wendy?" Namumulang saad niya. Pilit niyang inilalayo ang nabuhay niyang pagkalalaki sa bandang puson ng babaeng kaharap niya pero hindi pa rin maiwasang madikit iyon.

"How did you know my name?" Namilog ang mga mata nito. "Do I know you? You look familiar though."

"No we haven't met! I saw you two years ago, you were singing in a restaurant. Tinanong ko sa staff ang pangalan mo." She looks so amazed.

"Wow. That was a long time ago." Hindi makapaniwalang sagot nito.

"By the way, I'm Carl." Inilahad pa ni Carl ang isang kamay niya sa maliit na pagitan nila ni Wendy para makipag kamay pero sadyang mapanadya ang tadhana. Biglang huminto ang tren, at dahil walang kinakapitan si Wendy ay napakapit ulit siya kay Carl.

"Fvck!" Napamura na naman si Carl dahil sa pagkakalapit nilang dalawa.

"Carl, hindi ka pa nga nakaka-first base pero naka-second base ka na agad." Tiningala siya ni Wendy na hangang balikat lamang niya at agad siyang napatingin sa kamay niyang napasapo pala sa kanang dibdib nito.

"So-sorry!" Namumula na pati ang tenga ni Carl at dahil sa tagpong iyon ay lalong nabuhay ang hindi dapat nabuhay. Alam niyang naramdaman ni Wendy ang pag pintig niyon dahil naka-basketball shorts lamang si Carl at malambot ang tela niyon. Kagagaling lang kasi niya sa Gym at naglaro ng basketball kasama ang mga kaibigan.

"May iba rin yata na gustong makipagkamay." natatawang sabi ni Wendy kaya naman lalong namula si Carl. Alam niyang si Junior ang tinutukoy nito.

"It's beyond my control. Please don't think that I am a pervert." bulong niya rito. Napahagikgik lang ang babae sa sinabi ni Carl.

"Sa totoo lang hindi ko alam kung maiinis ba ako dahil d'yan.." tukoy ni Wendy sa erection ni Carl. "..or mapa-flatter ba ako dahil wala naman akong ginagawa para ma apektuhan ka ng ganyan." natatawag pagpapatuloy ni Wendy.

"Who wouldn't be affected when a beautiful woman as you are will wrap her arms around them? Kung iba siguro ang sexual preference ko pwedeng hindi ako ma-apektuhan." Natatawang sabi ni Carl.

"Where are you heading by the way?" He changed the topic dahil pinagtitinginan na sila ng mga katabi nila sa tren.

"I'll spend my 3 hours in the mall. That's it."

Napangisi si Carl sa sinabi ni Wendy.

"What about I'll accompany you while wasting your three hours in the mall?"

"Sure."

Dahil wala namang gagawin si Carl at sa mall din naman talaga ang punta niya para bilhin ang pinareserved niyang limited edition shoes sa Nike Store sa Greenbelt ay sinamahan niya si Wendy. Ewan ba niya pero parang ayaw na niyang mawala ito sa paningin niya. Imagine for 2 years, parati niya itong naaalala sa hindi malamang dahilan.

"Wendy, we only have an hour left. Pwede ko bang makuha ang cellphone number mo?"

"I'm sorry Carl, kapag kinuha mo ang number ko edi mawawalan ako ng sa akin?" pilosopong sagot nito.

"You really are mysterious Wendy."

"Maybe I am... Oh! My park nga pala dito! Punta tayo doon!" She grabbed his hand at hinila papunta sa park ng mall.

"Can I get atleast your last name?" He asked habang naglalakad sila na magkahawak kamay sa park.

"What's your job?" She asked to change the topic.

"Wala ka namang sinasagot sa mga tanong ko.." Huminto si Carl sa paglalakad at dahil nga magkahawak kamay sila ay napahinto rin si Wendy.

"I'll answer your questions one by one when destiny tells me." She said while grinning.

"Who the f**uck is destiny?" Kunot noong tanong ni Carl. Nakaka-gago lang kasi tong si Wendy, hindi siya siniseryoso.

Natawa si Wendy sa tanong na iyon ni Carl. Kinurot pa niya sa magkabilang pisngi ang kaharap. Ang cute naman kasi nitong mainis.

"Ang tadhana Carl. Don't you think tadhana ang dahilan kung bakit nagkita tayo sa tren kanina? You even know my name. You even touched my boobies and I felt your erec- hmp!" hindi na naituloy ni Wendy ang sasabihin dahil tinakpan ni Carl ang bibig nito. Kasi naman, nasa park kaya sila!

"You don't have to say that out loud."

"Hahaha.. You're turning red!" Tuya ni Wendy dito.

"I like you.. " He whispered and wrapped his arms on her waist.

She cupped his face and gently kissed him..

"I like you too Carl.. But I need to leave now.."

"Magkikita ba tayo ulit?"

"Depende..." She answered and claim his lips again..

"Same time tomorrow, hihintayin kita sa tapat ng bench na ito Wendy." He said while staring at her eyes.

"I can't promise but I'll try.." she said still locked on his gaze.

"Goodbye Carl.."

"Don't.. Don't say goodbye.. I'll see you tomorrow." He kissed her once more.

..to be continued..

A/N: Feel free to Comment, Follow and Vote

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Oct 24, 2014 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

Seven Sinful DaysTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon