Jusko mga teh, kung kelan pa-end na saka niyo pa ako inaaway sa storyline ko. Haha kaloka. Mag-1 year na tayo sa November 5 diba? Na-build up na natin yung trust sa isa't-isa diba? Bakit hindi niyo na lang ako hayaang gawing epic ang ending nito? Fiction 'to alam niyo yan kaya alam niyong di naman lahat dito pwedeng mag-end in real life, pero I'm trying my best to make your reading experience better right? Sana walang sukuan. Sana wag pangunahan at hayaan niyong ang #HPWtheLast3Chapters ay pasayahin at paiyakin kayo. Yun lang, thank you pigney teens! =))))
-------------------------------
CHAPTER 43.
KATHRYN'S POV
TWO WEEKS LATER
CEMETERY
"Hi baby. Namiss mo ba si mommy?"
Ngumiti siya.
Ramdam ko na ngumiti siya.
"May pasalubong si mommy sayo. Eto oh."
Nilabas ko yung car toy na binili ko kanina at nilapag sa puntod niya. Hinaplos ko 'to at hinalikan.
"I'm sorry I'm late baby. Inayos ko pa kasi gamit ko. Dun muna kasi ako magsstay kela lola mo."
Nag-thumbs up siya.
Ramdam ko na nag-thumbs up siya.
I sighed and smiled at him. May tumulong luha mula sa mga mata ko pero I just brushed it off.
Kahit sobrang sakit pa rin ng pagkawala ni baby, di ko kayang makita niya akong mahina.
"Hay baby. 3 months. 3 months na nga lang bumitaw ka pa."
I bit my lip and sighed again.
"Hayaan mo baby. Makakaget-over rin si mommy. Masyado pa kasing mahapdi yung sugat. Pero sabi nga nila, it will heal in time. Kaya be happy with papa God ha? And I'm sure kasama mo na rin si dad dyan kaya alam ko maaalagaan ka." I smiled. "Wag kang mag-alala baby, makakasama rin kita when the right time comes. I love you so much, baby."
