Living with Him (Revised)

Chapter 6 *Thank You*

--Edited--

[Stephen]

Isang patak. I looked up at dumidilim na ang ulap and in a mere second ay bigla nang pumapatak ang ulan hanggang sa biglang bumuhos ang ulan. Instead na maghanap ng sisilungan ay nakatayo lang ako at tinitignan ang mga madidilim na ulap. Mukha tuloy akong gumagawa ng music video dito pero mukha lang naman.

Eversince nalaman kong namatay ang papa ko sa isang aksidente na kahit kailanman ay hindi sinabi saakin ni mama kung anong aksidente, kaya ayun, lagi nang abala si mama sa kung ano anong mga bagay lalong lalo sa business nila papa. Kaya bata pa lang ako ay nasanay na ako maging mag isa. Mag isa idiriwang ang christmas, ang birthday ko at kung ano ano pang events.

Pinapaalaga lang ako sa mga maid at butler namin noong bata ako, Pagkalaki ko naman ay nasanay na ako maging mag isa na ako lang mismo ang gagawa sa mga kung ano anong bagay. Hindi pa rin naman nagbago yung trato saakin ni mama, Yun nga lang ... Wala na talaga siyang oras saakin.

Kaya ayun, Lumakit akong masungit. Lumaki akong independent. Kaya noong pi-nromise saakin ni mama na hindi siya masyadong magpapakabusy at hindi niya hahayaan na isingit yung business niya sa bakasyon ko ngayon ay sobrang saya ko pero..panandalian na saya lang pala yun. Tama siguro si mama that promises our meant to be broken.

Napansin ko naman na parang hindi na ako tinutuluan ng ulan. Tinignan ko kung sino ang nagpayong saakin and it was Charlene. Medyo basa siya at hingal na hingal siya. "Bakit ka biglang tumakbo?! Alam mo bang kanina pa kita hinahanap?! at isa pa asdfghjkl"

Hindi ko na narinig yung mga susunod niyang sasabihin na biglang dumilim.

****

I woke up and it was my hotel room. I slowly sat up and saw Charlene laying on the couch at mahimbing na natutulog. "Charlene..." I softly spoke and I saw her scrunch her nose sabay balik ulit sa tulog.

"Kanina ka pa niya binabantayan" Mom said as she entered our room habang may dala dalang sopas. Hindi naman ako umimik at tinignan ko lang si Charlene. "Hinanap ka niya despite ang lakas lakas ng ulan at binantayan ka niya hanggang sa makatulog siya. She never left your side. Nakakainggit naman"

I looked at her. She half smiled at me. "Nakakainggit talaga dahil mas dinaig niya pa ako. Ako ang iyong ina ay hindi ginawa yun kaya nakakainggit"

I smiled. "Ma, Matanda ka na. Hindi mo na kailangan gawin yun saakin" I caressed her cheek. Si mama talaga..

"Pasensiya na anak ha? Wala kasi akong magawa. How much I told them that I'll be gone for four months ay wala pa rin. Hindi pa rin mangyari. I'm sorry for dissapointing you Stephen"

I smiled once again. "Okay lang po yun ma. Naiintindihan ko po. You treasure that business dahil kayo ni papa ang gumawa nun. Naiintindihan ko po"

She hugged me tightly, kissed my cheek sabay umalis na siya dahil may pupuntahan pa daw siyang business meeting. Binayaran na din daw niya yung hotel fee namin. I lay my head and closed my eyes ng bigla akong may narinig na ungol. I flutter my eyes open and saw Charlene na kinukusot kusot niya ang mga mata. "Stephen?" She looked at me. "Stephen!"

Dali dali siyang lumapit saakin nang bigla siyang napadapa making me chuckle. "Ang cute mo naman! Hahaha! Tanga!" I said. Tinignan niya ako sabay pout.

"Makapang lait ka! Pasalamat ka inalagaan kita!" I rolled my eyes and hugged my pillow.

"Nasaan si tita?" Tanong niya.

"Umalis na siya...." Tumingin ako sa labas sabay tingin ulit sakanya. Worry was written on her face, I patted her head and smiled. "Don't worry, Ayos na po ako"

She smiled. "That's good to know! Jusko. Akala ko talaga ay hindi na kayo magkakabati eh"

I laughed. "Charlene?"

"Oh?"

"Salamat"