NERDY REVENGE ~

Chapter 1 : Flashback

---

Papunta akong cafeteria dala dala ang lunch box na pinaghirapan kong lutuin para sa boyfriend ko..

"Siguradong magiging masaya siya pag natikman niya ang luto ko. Pinag-aralan ko talagang maigi ang pagluluto dahil sa espesyal ang araw ngayon. It's our first monthsary"

yikes, ako naman itong kinikilig.

Naglalakad pa rin ako nang sa di kalayuan ay nakikita ko na sila.
Siya at ang mga barkada niya.

Hindi ko sila makita dahil tanging likod lang nila yung nakaharap sa akin.

I walked over and covered his eyes at nasa other hand ko pa rin yung lunch box na inihanda ko para sa kanya.

Kasama niya pala mga kaibigan niya. They were in a state of shock. Di ko kasi maipinta yung mga mukha nila. Feeling ko may meaning at kakaiba sa paningin ko mga reaction nila.

I think they can feel my sincerity.

He quickly yanked down my hand and slapped the table "ano sa tingin mo yang ginagawa mo ha?"

Halos mabitiwan ko yung lunchbox sa kabilang kamay ko sa sobrang gulat at gayun na lang ang panginginig ng buong katawan ko. Feeling ko sa mga oras na to, maiiyak na ako~

"Micha~~el" I said stammering

"What? ba't ka nandito? Anong kailangan mo?" nag formed into fist pa rin yung mga kamay niya. Natatakot ako kasi para bang may humihila sa akin na dapat na akong tumakbo at layuan na sila.

Nakatingin lang ang mga kaibigan niya sa amin. Yung iba tinataasan lang ako ng kilay para bang kinahihiya nila akong lahat. Yun ang nakikita ko sa mga mukha nila. Na parang walang ni isa sa kanila ang kakampihan ako..

"Nandito ako p—para ibigay to sayo.I--made this for our first monthsary'' nakayuko akong inilahad sa kanya yung lunchbox habang nagsisimula na ring tumulo ang mga luha ko.

Tinignan niya itong mabuti then, suddenly he smacked the lunchbox.

Di ko lubos maisip na magagawa niya ito ngayon sa akin. He wasn't in his own self. That's not Michael! Imposible.

This made me think a lot of things. Deserve ko ba ang ganitong treatment?

I was looking down while forming my hand into fist.

lahat ng estudyante ay nagmamadaling tumakbo na ngayo'y napapalibutan na kaming dalawa. They're looking on us na para bang isang malaking palabas sa telebisyon.

"Hindi ka kasali sa away nila kaya please huwag kang makialam"

Narinig ko from nowhere at alam kong si Xander yun na balak akong tulungan pero wala siya sa posisyon para gawin iyon.

"SA TINGIN MO KAKAININ KO YAN? WHY THE HELL WOULD YOU THINK THAT I LIKE YOU? ISA KA LANG NERD AT DI MAGBABAGO YUN! DI KA MAGANDA!!" and now he's lying. Tell me, that's not true. Yung halos mabinge ako sa masasakit na salitang lumalabas sa bibig niya. This really made me feel worthless.

Hindi niya magagawang ibalandra sa lahat ng tao kung anong mga bagay ang kinahihiya ko sa aking sarili na siyang tinaggap ako sa kahuli-hulihan. But now, why?

Baka nabigla lang siya kaya He said those words. Making myself convince. At least, to lessen the pain.

"Michae~~l" pinipigilan ko ang aking sarili sa pagluha. Ginagawa ko lang kawawa ang aking sarili pag nakita niyang ganito ako kahina. I should control them. This wasn't right.