Scared
Nagising ako dahil sa sinag ng araw na tumatama sa bintana ng aming kwarto. Bahagya akong napa-upo sa kama at tumingin sa pwesto ni Alex kung saan siya madalas natutulog.
"Umalis na naman siya ng walang paalam. Ano pa bang aasahan ko sa kanya?" I sighed. He's always like that. I got up and did my morning rituals.
I feel so empty. I stared at the mirror right in front of me while combing my hair. Do I really look beautiful? Bakit wala akong kadating-dating sa paningin niya?
Matamlay akong bumaba ng hagdan at pumunta sa kusina. Kumuha ako ng gatas sa fridge at ininom ito.
"Konting tiis pa, Rosa. Mamahalin ka rin niya balang araw." Madalas ko iyon sinasabi sa aking sarili.
"Ma'am Rosa." Napa-igtad ako! Napaharap ako sa kanya.
"Nanay Fe. Nang-gugulat na naman kayo." Lumapit siya sa akin.
"Pasensya na po. Handa na po ang iyong almusal." She's wearing her favorite purple apron. I bought it for her one year ago. Sobra 'kong na-appreciate na iniingatan niya iyon. She raised me like her own daughter, and I'm grateful for that.
"Nanay Fe, sa two years po na magkasama tayo tinuring ko na po kayong parang isang tunay 'kong Mama. Okay lang po tawagin niyo akong Rosa na lang."
"Salamat Rosa ah! Ang bait mo talaga. Ang swerte ni Sir Alex sa iyo. Kumain ka na." Ngumiti siya. I know I should've say something but I didn't. I can't.
Sa pagkakakilala ko sa kanya, mag-aalala lang siya at malulungkot. Tumango lang ako sa kanya at nag-simula ng kumain.
After I ate, I went upstairs to change. Nagsuot ako ng isang simpleng white crop top, high-waist black pants, and wore a sneakers.
Pagkababa ko, nakita ko si Nanay Fe nagwawalis sa garden. Napansin 'kong malago ang mga halaman at ang mga paboritong 'kong rosas na kulay pula. Pagdating talaga sa pag-aalaga, doon siya magaling.
"Nanay Fe. Aalis na po ako. Kayo na po ang bahala rito ah?" I held her hands. And kissed her on her cheeks.
"Sige. Magingat ka."
Our house is really big for us. Ako, si Alex, Manang Fe at ang dalawang guards lang naman. Hindi ko kayang mag-stay dito ng walang ginagawa dahil mabo-bored lang ako. Minsan lang kami dalawin ng parents ni Alex. They're both in South Korea. They lived there for fifteen years.
Lumabas ako ng gate at pumara ng taxi. "Manong, sa La Rosa Flower Shop po."
"Sige Hija."
I arrived at exactly ten o'clock in the morning. It is open already.
"Tabitha, ikaw na ba yan?" Tanong ni Daisy. Naabutan ko siyang mayroong sinusulat sa kanyang desk. Maybe she's doing her inventory report.
"Ay, hindi ako 'to! Namamalikmata ka lang!" I giggled while walking towards her.
"Aray!" Hinampas niya ang aking braso. Wala siguro sa mood!
"Tabitha Rosa Cha! Namimilosopo ka pa kasi. Mayroon nga pa lang dineliver dyan. Nasa office mo."
"Sige. Titignan ko na lang. Thanks."
Pagkapasok ko sa office ko, nakita ko mayroong isang brown envelope roon.
Binuksan ko ito, nagulat ako dahil tatlo ang picture ko ang naroon. It was a stolen shots. Ang unang picture, nasa Starbucks ako nakaupo. Ang pangalawa naman, nag-aabang ako ng taxi habang nakatayo sa isang waiting shed. At ang pangatlo, nag-lalakad ako papasok sa gate ng bahay namin.
Lumakas ang tibok ng puso ko. I'm scared! What is the meaning of this?
•••••••••••••
Feel free to vote and comment :)
