10. The Prodigal Princess

108K 1.8K 482
                                    

Chapter 10: The Prodigal Princess

Mimi's POV


Two weeks. 

Two weeks na akong naghihintay na bumalik si Dylan pero hindi pa rin siya nagpapakita simula nang nagkaroon siya ng family emergency. Ganun ba katagal ang isang family emergency? Gosh, ang sama at ang selfish ko pero nagsisimula na akong mag-isip na gumagawa lang siya ng dahilan para layuan ako. 

I mean, two whole freaking weeks?! Nababaliw na ako kaka-wait sa kanya! 

My heart hurts! And my mind is about to explode from all the overthinking I'm doing while he's gone!

"Hija, okay ka lang ba?" Nilapitan ako ni Nanay Lyds. Nag-aalala na siguro siya sa akin dahil hindi na niya ako mautusan nang maayos, I've been messing up a lot on my chores and I'm always here sa labas. Lahat sila, they always find me here near the HQ's entrance waiting for Dylan. 

"Okay lang po ako, Nanay Lyds," matamlay kong sagot sa kanya, but I still smiled at her.

"Hinihintay mo siyang bumalik?" 

By 'siya', I think I know she's refering to Dylan... so tumango ako.

"Mahal mo na ba siya?" 

Napaatras ako sa tanong ni Nanay Lyds. I was not expecting that! Akala ko didiretso siya sa sermon ko about my neglected chores! Ganun na ba ako ka-obvious pagdating kay Dylan?

"I think so." 

Nag-umpisa na akong umiyak. Masakit kasi! Naramdaman kong wala lang talaga ako kay Dylan. Hindi man lang siya nangamusta? Wala man lang nagsabi sa akin na nabanggit ako ni Dylan. Oo, tinanong ko sila!

Niyakap ako ni Nanay Lyds. "Binalaan kita." Umiyak ako lalo sa sinabi ni Nanay Lyds. I know naman eh! Ipamukha daw ba lalo? It hurts more!

"I'm so stupid," I admitted to her bago ko niyakap si Nanay Lyds. "I should've listened to you, Nanay Lyds!" I exclaimed as I cried harder.

"Sige, iiyak mo lang iyan, Hija." Nanay Lyds patted my back trying to soothe my aching soul.

Pinaupo ako ni Nanay Lyds sa may upuan sa dining area. Pinanood ko siyang kumuha ng isang glass of water and she made me drink it para tumahan na ako. Hindi pa rin mawala yung paghikbi ko after downing it so Nanay Lyds kept on patting my back to soothe and comfort me.

"Magiging okay rin ang lahat. Pag-usapan niyo iyang nararamdaman mo pagbalik niya." 

I nodded, I still can't talk because of my sobs.

Suddenly, the frontdoor opened it a loud sound and it was followed by loud shouts from the Manila Killers team.

"WE'RE HOME!!!" somebody even shouted as if no one heard their loud remarks and footsteps. 

And without thinking, napatayo ako at napatakbo sa front door. Nagbabakasali na kasama na nila si Dylan sa pag-uwi.

It was JJ who first saw me. 

"Mimi!" he exclaimed as he hugged me tight. Hindi ko na siya nabati because I was busy looking around to find Dylan. 

"Oh Mimi? Umiyak ka ba?" JJ asked when he saw my face when he pulled away from our hug.

Umiling ako. There's no way I'll admit to them what I just told Nanay Lyds.

"Masama lang pakiramdam ko," I said, lying through my teeth. Well, it's really a half-lie and half-truth. Masama rin naman talaga ang pakiramdam ko for some reason. 

The Bastard of Disaster (TMLK#1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon