5ο κεφάλαιο
Ποιο ακριβώς είναι το σκεπτικό του; Ο τόνος των συναισθημάτων αντιδρούν έντονα στο πρόσωπό του, πως μπορούν να αλλάζουν οι εκφράσεις του τόσο γρήγορα. Είναι κάτι παράξενο, ασυνήθιστο κάτι που σε μπερδεύει και είναι τόσο καινούριο και απόλυτα ώριμο για ένα νεανικό βλέμμα. Και ποιος ο λόγος που με φωνάζει; Δεν το πιστεύω ότι προσπαθεί να με ελέγξει. Μισώ τον έλεγχο, πόσο μάλλον όταν ασκείτε πάνω μου. Ειδικά σε στιγμές απρόσμενες και προσωπικής άποψης, είναι καθαρά δικό μου θέμα αν θα επιλέξω να πάω ή όχι στο PARTY. Αυτήν την φορά θα αφήσω τον εγωισμό μου να κυριαρχήσει και η ευγένεια να ηττηθεί. Με πεισμωμένη έκφραση μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων άφησα το σώμα μου να πέσει πάνω στον καναπέ που βρισκόταν ακριβώς πίσω μου με τα βαμβακερά-μαλακά μαξιλάρια να στριμώχνονται από το απότομο βάρος και την πλάτη μου να ακουμπάει ελαφρά πάνω τους και τα χέρια μου να ακουμπάνε την πλάτη του καναπέ <<Βασικά, προτιμώ να κάτσω εδώ πέρα!>> είπα αφήνοντας το ειρωνικό μου χαμόγελο να εκφραστεί πάνω στα χείλη μου. Δείχνοντας έκπληκτος από την συμπεριφορά μου, αψηφώντας τα προστακτικά του λόγια των προηγουμένων λεπτών, όμως , προσπαθώντας να κρύψει την έκπληξη του <<Πολύ καλά, και εγώ θα μείνω από έξω>> απάντησε η σφυριχτή φωνή που έβγαινε ανάμεσα από τα σφιγμένα του δόντια. Θεέ μου..! Φαίνεται τόσο εκνευρισμένος που εμφανίζονται οι φλέβες από τον λαιμό του. Γύρισε απότομα το σώμα του δείχνοντας την επιμονή στα λόγια που είπε. Κλείνοντας με δύναμη την εξώπορτα κάνοντας το κρύο αεράκι να τσιτώσει το σώμα μου.
Οι ΩΡΕΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ. Αυτήν την στιγμή βρισκόμουν σωριασμένη πάνω στον καναπέ με την μία παντόφλα να είναι στο πόδι μου που στηριζόταν στο άλλο, πάνω στο τραπέζι Και η άλλη παντόφλα να στέκεται ανάποδα πάνω στην πολυθρόνα. Το χέρι μου να ζουλά τα κουμπιά του τηλεχειριστήριου αλλάζοντας τα κανάλια προσπαθώντας να βρω κάτι για να σκοτώσω την ώρα μου και με το άλλο μου χέρι να παίζω με τα μαλλιά μου ως ένδειξη βαρεμάρας. Γύρισα το κεφάλι μου προς την μεριά του ρολογιού βλέποντας πως ακόμη η ώρα ήταν 10:06 δεν το πιστεύω πως γίνεται να μετράω και τα λεπτά. Δεν μπορώ να κάτσω ήσυχα και να βλέπω τηλεόραση, με τρώει η περιέργεια αν ο Harryέχει φύγει. Σηκώθηκα από τον καναπέ που τεμπέλιαζα τόση ώρα και κινήθηκα προς το παράθυρο, τράβηξα με το δεξί μου χέρι την κουρτίνα και με το άλλο τύλιξα το χερούλι σπρώχνοντας το παράθυρο προς τα μέσα. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω. Βρισκόταν καθισμένος πάνω στο καπό του μαύρου RANGEROVER και με το ένα πόδι του να στέκεται πάνω στην ακριβή ζάντα και τα χέρια του χωμένα στις τσέπες του στενού παντελονιού του. Με ένα ανέκφραστο βλέμμα να κοιτάει ευθεία. Και το λιγοστό φως της λάμπας που βρισκόταν δίπλα από το σπίτι μου να χτυπάει πάνω στης σκούρες μπούκλες του δείχνοντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Φίλε τι πείσμα είναι αυτό;! Μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μου γύρισε το κεφάλι του προς τα εμένα κοιτώντας με ένα βλέμμα νικητή <<Αν πιστεύεις έστω για ένα λεπτό πως θα φύγω είσαι πολύ γελασμένη>> <<Και αν πιστεύεις έστω για ένα λεπτό ότι θα έρθω ΜΑΖΙ ΣΟΥ είσαι πολύ γελασμένος>> τονίζοντας τα λόγια μου, έκλεισα αμέσως το παράθυρο τραβώντας την κουρτίνα στην προηγούμενή της θέση. ΧΑ! Καλά ποιος νομίζει ότι είναι για να μου λέει τι να κάνω. Με σταυρωμένα τα χέρια αλλάζοντας κατεύθυνση πήγα στην κουζίνα ψάχνοντας κάτι να τσιμπήσω. Σοβαρά τώρα θα κάτσω και θα χαλάσω την διάθεσή μου για αυτόν. Άλλη όρεξη. Προτού καν ολοκληρώσω τα βήματά μου, μπουνιές άρχισαν να χτυπούν την εξώπορτα με δύναμη <<Άνοιξέ την ΤΩΡΑ!>> . Τρόμαξα τόσο πολλή από την ανάρμοστη συμπεριφορά του που έτρεξα προς την πόρτα λες και ήταν τελικός μαραθωνίου. Άνοιξα αμέσως την πόρτα << Καλά ρε πόρτα είναι τι βαράς; Προς τι ο λόγος που νευριάζεις;>> <<Γρήγορα, πάνε ντύσου>> τα χέρια του ήταν σχηματισμένα σε γροθιές κοιτώντας με νομίζοντας ότι έχει ένα μωρό μπροστά του. <<Αρχίζεις να γίνεσαι εκνευριστικός το ξέρεις;>> αυτήν την φορά ύψωσα περισσότερο την φωνή μου δείχνοντας άμυνα. <<Θα δεις πόσο εκνευριστικός μπορώ να γίνω αν δεν πας να ντυθείς.>> << Δεν θα πάω!>> <<Τώρα!>> πραγματικά μου την σπάει αλλά μου αρέσει αν του πηγαίνω κόντρα. Δημιουργεί μια ένταση μέσα μου. Αλλά από ότι φαίνεται δεν αλλάζει την στάση του. <<Καλά, καλά πάω>> σήκωσα τα χέρια μου προς τα πάνω δείχνοντας πως παραδίνομαι. <<Έτσι μπράβο>> μουρμούρισε. Προσπαθώντας να μην δώσω σημασία στα τελευταία του λόγια γύρισα και ανέβηκα εκνευρίστηκα της σκάλες χτυπώντας τα πόδια μου της κρύες μαρμάρινες σκάλες. Πρέπει να σκεφτώ να κάνω κάτι. Το βρήκα! Μπήκα μέσα στο δωμάτιό μου κλείνοντας την όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
