1 Saat Sonra…
‘’Yaptığın şey için teşekkür ederim bu arada.’’ Dedim kendime bile soğuk gelen sesimle.
‘’Hangi şey için?’’
‘’Yaa.. işte şey iiçin.’’
‘’Haaa o şey için. Bende tam onu söyleyecektim. Bundan hiç kimseye bahsetme. Yoksa seni mahvederim.’’
‘’Yok canım? Mahvedermiş. Nasıl olacakmış o?’’
‘’Sen daha gerçek Kerem Sayer’i görmedin güzelim.’’
‘’Ne? N-ne dedin sen az önce?’’
‘’Sen daha gerçek Kerem Sayer’i görmedin dedim.’’
‘’Ondan sonra?’’
‘’Bir şey demedim.’’
Bana güzelim mi demişti az önce? Yoksa ben mi yanlış duydum?
‘’Neyse tamam onu bunu geçte ben senin içindeki katkısız öküzü gördüm canım.’’ Dedim en ukala tavrımla.
‘’Bak güzelim bana bulaşmak istemezsin.’’
Bana yine güzelim dedi. Neden yapıyordu bunu?
‘’Bak yine dedin!’’
‘’Neyi?’’
‘’Güzelim dedin.’’
‘’Hayır öyle bir şey demedim .’’
‘’Hayır dedin.’’
‘’Sen öyle san!’’
Cidden bu çocuk tam bir öküz cidden. Saf bir öküz.
‘’Her neyse. Şimdi şu teşekkür etme konusuna dönelim. Neden hiç kimseye söylemememi istemiyorsun. Yoksa karizmanı mı alt üst eder?’’ dedim sırıtarak.
‘’Evet bir köylü güzeli ile konuşmak karizmamı alt üst eder.’’ Dedi bilmiş bir ifadeyle.
Tam Bir Kas Hayvanı! Bay Öküz! Evet artık ona böyle hitap edeceğim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen Benimsin! (ZeyKer)
FanfictionBüyük aşklar nefretle mi başlar? Ah, çok saçma. Aşk diye bir şey yoktur. Hem de nefret ile başlıyanı hiç yoktur. Yani en azından ben öyle zannediyordum. Ta ki karşıma Kerem Sayer çıkana kadar ve beni mahvedene kadar. O kadar nefret doluydum ki ona...
