Hadi Bakalım. Yine yollardayım Babam çevre mühendisi ve işi nedeniyle sık sık yer değiştirmek zorunda. Ben de onu izlerim : Şu anda bilmem kaçıncı kez ev değiştirmek üzere uçaktayız.
Babam Buenos Aires’e dönmeye karar verdiği için son birkaç yıldır yaşadığımız Madrid’ten ayrılıyoruz. Hem biraz hüzünlü hem de çok heyecanlıyız.
Önceki yolculuklarda hissettiklerimin aksine,bu defa gideceğimiz yere ulaşmak için sabırsızlanıyorum. Çünkü doğduğum şehre dönüyorum. Beş yaşındayken kaybettiğim annemin şehrine. Annemle ilgili çok az şey hatırlıyorum ama kendimi yolumu kaybetmiş gibi hissettiğim zamanlarda hep bu ‘’çok az şey’’i düşünürüm… Tıpkı bugün yaptığım gibi.
Evet… annem! Çıktığı turnelerden döndüğünde bana o güzel, sıcacık ve ışıltılı gülümsemesiyle bakışı.
Her gece saçlarımı okşayıp yanağımı hafifçe sıktıktan sonra bana iyi geceler öpücüğü verişi.
Yıllarca şan eğitimi almış , o yumuşak ve tatlı sesi… Hatta klasik ‘’Vilucuğum,dişlerini fırçaladın mı ???’’ diye soruşu. (Şimdi düşünüyorum da, ses tonu her zaman yumuşak ve tatlı değildi…)
… Ayy! Uçağın motorlarının gürültüsü yüzünden birden gerçekliğe döndüm! Az önce havalandık ve ben yerden binlerce kilometre yukarda olduğumuzu unutmak için yazıyorum. Yazıyorum,yazıyorum,yazıyorum… yeter ama , artık yazamıyorum çünkü…
Uçaktan korkuyorum ve bu sarsıntıların beni sakinleştirdiği pek söylenemez!
Sevgili günlük , az önce çok garip bir şey oldu. Bir çocukla konuştum. Aslında konuşmak değilde… ağzımda bir şeyler geveledim diyelim, çünkü ona ne söyleyeceğimi bilemedim. Tatlı birine benziyordu. Benimle arkadaş olmak istiyordu galiba. Ama hemen sonra ,birden korkuya kapılmış gibi kaçıp gitti.
İyi ama neden ? Farkında olmadan yanlış bir şey mi yaptım ?
Sanırım bunu nasıl açıklayabileceğimi bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey var ; Erkekleri anlamak çok zor. Günün birinde onları anlayabilecekmiyim ve… bir erkek arkadaşım olacak mı çok merak ediyorum. Ayy… bu gürültü de ne ?
İmdaaaat!!!
İçimdeki korkunç hislere rağmen başardık: Dünyanın en güzel şehri olan Buenos Aires’e indik. Babam hiç olmazsa bu seferliğine burada bir süre kalmamıza kara verirse kendimi gerçekten evdeymiş gibi hissedebilirim.
Sürekli taşınıp durmanın benim için çok zor olduğunu neden bir türlü anlamıyor?
Son yıllarda çok sayıda insanla tanıştım. Gerçekten cana yakın kişiler. Hepsi de yetişkindi , babamın arkadaşlarıydılar ve ben ne yazıkki isimlerini bir türlü öğrenemedim. Kaç kere Giulio’ya Alessio , Alessio’ya Giovanni ve Giovanni’ye Luca dedin. Amma rezillik… Ama aralarından hiçbiri hayatımın bir parçası olmadı.
O halde ben , Violetta , kaç tane arkadaşım var ?
Çok az, belki de hiç. İnsan giysi değiştirir gibi şehir değiştirince ilişkileri pek uzun süremiyor. Sekiz yaşımdayken belli bir süre boyunca kendi yaşımda bir kızla arkadaşlık etmiştim. Babamın işten bir arkadaşını kızıydı ; uzun sonbahar öğlenlerinde büyükler bütçeler , projeler ve vadeler hakkında konuşurken biz de oyuncak bebeklerimizi çıkarır , onlara zorla çay içirirdik. Dördümüz de odamdaki masanın çevresine otururduk ; Ben , İnes (Arkadaşım) , Bussi ( Bebeğim) ve Bea (‘’bebeğimin arkadaşı’’) bir kafedeymişiz gibi yapardık. Sonra İnes de taşındı ve arkadaşlığımızdan geriye birkaç fotoraftan başka bir şey kalmadı. Bu arada o fotoğraflarda korkunç çıktığım için onlara bakmıyorum :(
