Tales of Fright

Ang Itim na Aparador

Note: May scary music na puwedeng pakinggan habang nagbabasa!

 iLina: Hmmm, itim na aparador. O aparador in general. MEron ba kayong aparador sa loob ng kuwarto nyo? Minsan man lang ba hindi n'yo naisip na baka may nagtatago roon at sa gabi ay sisilip sa iyo? Ever since I was young, hindi na ako naging comfortable sa mga aparador na malalaki. Alam nyo yung type na pwedeng pagkulungan ng malaking tao sa loob?

Minsan, nakitulog sa bahay ng tita ko nung nakatira sila malapit sa amin, eh , may malaking aparador doon na sira iyong pinto! Grabe, nakakatakot yung pagbukas-bukas at pagtunog nung paggalaw ng pinto ng aparador pag tinatamaan ng hangin galing sa electric fan namin. Akala ko noon (since bata pa ako that time), may lumalabas at pumapasok or sumisilip sa akiN! Buong gabi, hindi ako nakatulog!!!!

______________________________________________________________

Ang Itim na Aparador

Hatinggabi, hindi ako makatulog. Pangatlong gabi na ito na hindi maayos ang tulog ko. Nakatagilid ako sa kama, nakaharap ang likod sa malaking aparador sa loob ng kuwarto ko. Tinanong ko si Mama kung bakit hindi niya iyon ipinapalitan. Hindi raw matanggal. Nakadikit ang aparador sa pader.

Kung alam lang ni Mama kung paanong hindi ako pinapatulog ng malaking aparador na ito.

Matapos mamatay ang aking Papa, nagpasya si Mama na lumipat ng tirahan sa isang village na malayo sa siyudad. Maliit lang ang village pero malamig ang klima at nasa gilid ng isang kagubatan.

Simple ang bahay na binili ni Mama. Gawa sa bato at dalawang palapag. Kung ikokompara sa ibang bahay rito village, walang kakaiba sa bahay namin. Marami sa bahay na nandito ay gawa rin sa bato.

Antigo ang dating mga gamit dito sa bahay namin na pinalitan lahat ni Mama ng mga modernong furnitures.

Maliban sa itim at malaking kabinet na nasa loob ng kuwarto ko.

I was thirteen then. Maagang naulila sa ama, walang kapatid. Tanging si Auntie May lang ang kamag-anak na nakilala ako. Kahit nariyan si Mama at alam kong mahal niya ako, pakiramdam ko ay mag-isa ako. Sa batang edad na lima, sensitibo na ako sa maraming bagay. Sa edad na labingtatlo, ang pagiging sensitibo ko na iyon ay tinawag ni Mama na strong imagination.

Bilang nag-iisang antigo sa bahay namin, naging peculiar ang aparador na iyon. Sasabihin ko na ring eerie iyon dahil sa tila buhay na eksistensiya nito sa loob ng aking silid. Parang isang pusong tumitibok sa nananalaytay na dugo. Ramdam ko ang bigat ng isang hininga sa aking buong katawan na tila nagmumula sa aparador.

Minsan ko na iyong sinubukang buksan at hindi ako nagtagumpay. Naka-lock ang aparador mula sa loob. Itinigil ko ang pagpipilit na buksan iyon ngunit sa kaibuturan ng puso ko ay naroon ang kagustuhang makita ang nasa loob niyon.

Nasa ikalawang linggo na kami sa village nang sa wakas a makita kong nakabukas ang dalawang dahon ng pintuan niyon.

Isinama ko ang magiging bestfriend ko sa loob ng maraming taon na si Sarah. Katabi lang namin ang bahay nila ngunit hindi katulad ko ay taal nang taga-village ang pamilya nila. Nagtatakbo si Sarah sa itaas ng hagdan at binuksan ang pinto ng kwartong itinuro ko. Nakasunod ako sa kanya.

“Carla! Ang tagal-tagal mo naman! Wow, may malaking teddy bear! Ang ganda ng room mo! Ang laki-laki!”

Nang pumasok ako sa kuwarto ko ay nakita kong naka-indian seat si Sarah sa kama ko at yakap ang malaking teddy bear. Susunod na ako noon sa kanya sa kama ng mapansin ko iyon.

Nakabukas ang aparador sa silid ko. Finally, nakita ko rin ang nasa loob niyon. Kasing-itim ng gabi ang kulay ng nasa loob niyon. Walang laman ang aparador. Pero may kung ano sa pagkakabukas niyon na nagpapakaba sa akin.