SOLUCAN 1 ve 2. Kitap

11.BÖLÜM: KESİCİ

11.BÖLÜM: "KESİCİ"

Gözlerimden bir damla yaş daha aktığında onu da elimin tersiyle sildim ve elimdeki siyah kalemi daha sıkı tuttum. Yazmaya ihtiyacım vardı. Belki roman yazamıyordum ama şarkı sözü yazmak beni rahatlatıyordu.

Sadece sevgini istedim.

Bu bana çok mu?

Kıvanç için hıçkırarak ağlamamın üzerinden yaklaşık üç hafta geçmişti. Bu süre zarfında onunla bir kez olsun konuşmamıştık. Hiç konuşmamak bir yana, göz göze geldiğimiz bile söylenemezdi.

Beni gerçekten de tanımıyormuş gibi davranıyordu artık.

Yeni yıla girecektik. Neyse ki yanımda arkadaşlarım vardı da yeni yıla umudumu tamamen kaybetmiş bir halde başlamayacaktım. Öte yandan bütün çabalara rağmen umudunu yitiren biri vardı. İnci, Deniz'in dikkatini çekmeye başlamasına rağmen amacımıza ulaşamamıştık. O da buna daha fazla dayanamayarak geçen ay Amerika'ya gitmişti.

Olanlar arasında canımı en çok sıkan, Kesici'yle hâlâ sahte de olsa sevgili olmamızdı. Kıvanç'a olan düşmanlığı o kadar büyüktü ki adını telaffuz ettiğimde dahi çenesi seğirmeye başlıyordu. Ondan az da olsa korkuyor ve ona hâlâ güvenmiyordum. Açıkçası çok konuştuğumuz veya aynı ortamda bulunduğumuz söylenemezdi. Beni aramadığı veya yanına gitmem için ısrar etmediği sürece onunla iletişim kurmamaya çalışıyordum.

İstediğim tek şey Kıvanç'ın beni sevmesiydi. Âşık olmasa dahi en azından beni insan olarak sevsin istiyordum. Çok mu şey istiyordum yoksa gerçekleşmeyecek bir hayal miydi bu?

Dünya sende meyhane,

Ben etrafında pervane...

Hem de ne pervane!

Sırf hazırladığım aptal bir liste yüzünden onu seçmiş ve amacıma ulaşmadan bırakmak istemediğim için onun gözünde yüzsüz biri olup çıkmıştım. Eh, bedelini de bir adet lakaba uygun görülerek ödemiştim.

Fark edemedin mi beni?

Ey huysuz dürdane!

Kalemi fırlatırcasına bırakıp ayağa kalktım. Delirmeme ramak kalmıştı. Filmlerdeki zengin ama mutsuz kızlardan bir farkım yoktu. Para her şey değil derlerdi, bu doğruydu çünkü istemeyeceğim kadar çok param vardı ama mutsuzdum. Fakat ailemin bu düşünceye katılacağını düşünmüyordum. Ne de olsa para için evladından vazgeçen bir aileden bahsediyorduk...

Bana karşı neden bu denli ilgisiz olduklarını onlara milyon kez sormuş olsam da her sorumu cevapsız bırakmışlardı ve sonunda kendi sorularıma cevap vermeye başlamıştım.

Neden benimle ilgilenmiyorlardı? Çok fazla çalıştıkları için...

Neden çok fazla çalışıyorlardı? Çok fazla para kazanmak istedikleri için...

Neden çok fazla para kazanmak istiyorlardı?

İşte bu ve sonraki sorularıma cevap bulamıyordum. Ailem neden çok fazla para kazanmak için benden vazgeçmişti? En önemlisi, sebebi gerçekten de bu muydu?

Telefonumun melodisini duyduğumda odamda volta atmayı bırakıp yatağımın yanındaki komodinimin üzerinde çalan telefonuma yöneldim. Arayan kişinin adını gördükten sonra aramayı meşgule attım.

Aramayı yinelediğinde tekrar meşgule attım; onunla konuşmak şu an isteyeceğim en son şey bile değildi. Ancak o ısrarcılığına devam etti. Ben de pes etmedim ve bu sefer telefonu tümüyle kapattım.