[Glbert's POV]
Hindi ko inaasahan na magiging ganun ang approach ni Rachel sa paglalambing ko..
Ano na bang nangyayari sa pinsan ko, masyado na ata siyang nag-ooverthink.
Pupunta na lang ako sa kwarto niya.
Binuksan ko na yung pintuan, nakita ko sila magkaakap ni George at umiiyak siya.
Nakaramdam ako ng kirot sa puso ko.
Dahil ba ito sa nagseselos ako dahil hindi na ako ang nilalabasan ng problema ng pinsan ko?
O dahil ba nakita kong may kaakap siyang iba at hindi ako yun?
Ano ba tong nararamdaman ko.
"Rachel.. mag-usap tayo, please?"
"Gilbert, sa tingin ko, hindi pa siya ready makipag-usap, wag muna natin siya pilitin, pwede?" - George
"Wag ka makialam dito, ikaw na ba si Rachel ngayon? Ha?" Pasinghal kong sagot.
Lumingon sa akin si Rachel, pulang pula ang mukha niya kaiiyak.
"Kuya, tama si George, hindi pa talaga ako handa, tiyaka na lang ha, please.."
Nung pagkakataon na yun, parang naramdaman kong bigla tumahimik ang kapaligiran, ganito ba yung feeling na nagpantig yung tenga?
For the first time, I didn't know what to do.
But I did what's best, I guess.
I turned my back ang walked away.
[POV end]
