Fair Share of the Past

TwentySeven-Spend the Day

Chapter Twenty Seven

Venice's POV

"wag ka kasing makulit Love." Lance pouted and crossed his arms. i chuckled.

"eh kasi naman eh. wala akong magawa sa bahay." i said laughing.

"ah ganon. at dahil wala kang magawa. guguluhin mo ko." he replied. napasimangot ako.

"Oh sige. work all you want. aalis na ko." kinuha ko yung bag ko saka patakbong lumabas sa office. i can still hear him calling me pero binilisan ko yung lakad ko papunta elevator. pagkasakay ko pinindot ko agad yung close button. hindi na inabot ni Lance yung elevator.

pagdating ko sa lobby saktong labas din ni Lance sa kabilang elevator kaya tumakbo ko papunta sa madaming tao na nakaupo sa sofa.

"Love, c'mon. lets go back to my office." he pleaded. sinimangutan ko lang sya. tumakbo sya papunta saken kaya tumakbo ulit ako paikot sa sofa. nagpalit lang kami ng pwesto. yung mga tao nakatingin samin. who wouldn't? their boss running around the lobby? thats a sight to behold.

"ay. ewan ko sayo. i'm going out. work all you want for all i care." kinakagat kagat nya na yung labi nya sa baba. nagpout lang ako and i crossed my arms. tumakbo nanaman sya papalapit sakin kaya umikot ulit ako. balik sa dating pwesto. nag alisan yung mga nakaupo sa sofa.

"c'mon Love. halika na kasi. pinagtitinginan tayo oh? eh kung sinasabi mo lang naman kasi na namimiss mo ko eh. okay lang naman. you could just told me you know." he said with his playful smile on his face.

"ugh. you wish! i'll go ahead Mr.Cervantes. sorry to disturb you. sorry for wasting your precious time. bye." i said sarcastically and started walking to the exit. wala pa naman akong dalang kotse. nagpahatid lang ako.

pero di pa man ako nakakarating sa exit nun nabangga ako nung isang employee. naout balance ako.

"Aw!" i said softly and touched my left foot. nasprain ata ako.

"Shit!" i heard Lance muttered and carried me in a bridal style.

"Ang kulit mo naman kasi eh!" he said angrily and ordered somebody to get some ice and first aid kit bago pumunta sa private elevator.

tahimik lang ako. baka mamaya sigawan nanaman ako eh. i wasnt used to Lance shouting at me kaya kapag sinisigawan nya ko. naiiyak ako.

"Dammit Venice. bat ba di ka laging nag iisip pag kumikilos ka? you could have hurt yourself even more! shit!" he shouted since kami lang yung tao dito. yumuko.nalang ako saka dahan dahang pinunasan yung luha ko.

pagdating namin sa office nya talak pa rin sya ng talak habang sinisigawan ako. inupo nya ko sa sofa saka nilagyan ng yelo yung paa kong swollen na.

"Naman Venice! Next time be careful! nakakainis ka!" sigaw ulit nya. saka tumayo. "and stop wearing this killer heels! utang na loob! baka sa susunod wala ka nang paa!"

naiintindihan ko naman kung nag aalala sya eh. pero bat kailangan nya kong sigawan?! napaiyak na talaga ko.

bigla naman syang lumapit saka umupo sa tabi ko. sinubukan nya kunin yung yelo sa kamay ko pero tinabig ko yung kamay nya saka tinignan sya ng masama. umatras sya ng konti.

"Allright! i could be stupid and impulsive at times but why do you have to shout at me?!" i sniffed and wiped my tears using the back of my hand "ginusto ko bang mabangga? ginusto ko bang matumba? ginusto ko bang masprain?! you talk to me as if i'm the most stupid person that ever existed!" umiyak na talaga ko. nakakaasar talaga. sinubukan nyang tumabi sakin pero nilayuan ko sya agad. kinuha ko yung iphone ko.