Our Real Love by A.B.Castueras (3RD BOOK OF SMITH TRILOGY)

Our Real Love: Thirteenth Step (13)

STEP 13: TRUST

LILIAN'S POV

"Yes Ma', I'll try to come home early. Opo, medyo maraming gagawin kasi ngayon sa Org namin. Yes Ma', don't worry, sasabihan 'ko din si Dare. Ingat po sa flight, okay, bye..."

Found myself smiling in this mirror sa loob ng ladies room. Yes, I love being with my family, friends, with the people I love. Naalala 'ko pa ng nasa States ako at sa ibang bansa doing my thing, though I can do anything I want, I feel very empty. There's no single day na hiniling 'ko sana kasama 'ko ang isa sa kanila. Para akong mababaliw dahil mag-isa lang ako and I don't know kanina 'ko ikukwento ang depression 'ko.

Takot akong umuwi ng Pilipinas dahil alam 'kong wala pa 'kong lakas ng loob na maihaharap sa kanya, sa oras na magkita kaming dalawa.

So what made me changed my decision? It's because of him too...

Malayo man ako, nakikibalita pa din ako. Dare never fails to give me some news tungkol kina Mama at Papa. Maging sa kanya, I mean kay Tyler, kasama na ang buong team. And I don't know, pero tingin 'ko alam ni Dare na gusto 'ko ring malaman kung kamusta na si Tyler, kaya unti-unti, binabalitaan niya 'ko ng tungkol sa kanya.

I can see pictures of them, he's smiling too. Noon, I'm hoping he already moved on with everything, but seeing him cry last night made me realize that no one can say that moving on is easy, unless you've been there with that situation. Nalaman 'ko ding plano na niyang magpari sa oras na matapos siya sa college. Talagang mahal niya si Faye, at hanggang ngayon, pinatutunayan niya pa rin yun kahit wala na siya.

Hpw blessed she was ng magkaroon siya ng isang Tyler.
Ng mamatay si Faye, gumuho ang mundo niya. Ang dating palangiti na si Tyler ay biglang nawala, napalitan na lang ng mga luha ang mata niya sa tuwing makikita 'ko siya.

Umalis ako ng bansa hindi dahil sa nahihiya ako sa nangyari, dahil wala din akong karapatan. Umalis ako dahil gusto 'kong parusahan ang sarili 'ko. Gusto 'kong maramdaman kung pano ang mag-isa, mawalan ng pag-asa, lumuha ng walang pupunas para sa'yo. Parang siya ng mawala si Faye...

Pero bumalik ako, hindi dahil sa sumuko na 'kong mag-isa sa ibang bansa. Bumalik ako para harapin ang pinakakinakatatakutan 'ko, ang makita ang mga mata niya sa oras na makita ako.

Sana, tulad ng sinabi niya sa'kin kagabi, hindi na niya 'ko iiwasan at hindi na rin namin papag-usapan ang tungkol sa mga nangyari. Aasa ako sa mga sinabi niya...

Lumabas ako ng ladies room, pero 'di pa 'ko nakakalayo ng may lumapit sa'king lalaki.
"Excuse me, miss."
Napatingin ako sa kanya. "Yes?"

Mas matangkad siya sa'kin at mukhang nasa age na 30s.

"Sabi kasi ng kaibigan 'ko nandito na daw siya kaso hindi 'ko naman alam kung san papunta yung sinasabi niya."

"Ahm, hindi rin ako pamilyar dito sa lugar pero san ba yung tinutukoy niya?" Sagot 'ko.

"Ah, eto oh." Pinakita niya yung cellphone niya na may text na sinasabi niya. "I think, I'm not sure kung san ang parking C pero diretsuhin mo lang yang way na yan... May nakita akong parking lot paglabas niyan. Sorry, I'm really not sure about it." I apologized. Hindi naman kasi ako napapadaan ng carpark kahit nung nasa states ako. Hindi naman kasi ako nagsasasakyan, I have to travel on my own to stay away from my fears.

"Ayos lang, pero pwede ba 'kong magpasama Miss?"

"Uh, gusto 'ko rin sana kaso I have something to do. Ask for the guard's assistance, siguradong sasamahan ka nila, sorry." Then tumalikod na 'ko sa kanya but hindi pa 'ko nakakalayo when something clock my mouth and nose that caught me off guard at that moment.. I tried na makawala sa akbay niya, ng lalaking kausap 'ko kanina but I can't. Hindi ako makahinga and suddenly, I felt like word spins around me...