The Time

72 1 4
                                    

Nahinto na naman ang sasakyan namin sa harap ng Simbahan, naalala ko na naman ang isang pagyayaring bumago sa buhay ko.

*Ako po pala si Yron Fernando, Ito ang Buhay ko Years ago.

December 2004 : Una kong nakita ang babaeng di ko inakalang magiging parte ng buhay ko, si Kiarra Elizalde. Naga-apply siya no'n bilang marketing assistant ng kompanyang Pinapatakbo ng pamilya namin (Ford Philippines). Walang arte, simple, at maayos sa pananamit. Siya yan. Agad naman siyang natanggap sa Company dahil maayos ang records niya. San ka ba makakahanap ng Dean's lister sa University of the Philippines sa kursong Business Administration? 

January 2005 : Nagpresent ng business proposal si Kiarra, kailangan Mailabas namin sa bansa iyong model ng kotse but we have to work on it kasi hindi basta basta, kailangang sumugal dahil itong sasakyang ito ang pinakapinanabikan ng mga tao sa bansa. My dad and the whole company agreed right away. This could be a breakthrough in the Company. My dad suddenly stood up and said, "if that's the case, you need a working buddy, you can't do it yourself. I suggest Yron to accompany you". Nabigla ako pero, anong magagawa ko? si Dad na 'yong nagsalita. "Ok" na lang ang nasabi namin and we're dissmissed. Sinimulan na namin ang work kinabukasan. We communicated with Ford International and said na we'll get the model. Sinabi nila ang mga kailangan naming gawin. Billions ang kailangan naming ibayad sa kanila at may mga clearances pa kaming kailangan iwork-out. Sunod sunod ang mga over time namin ni kiarra. We've got 16 hours to work. Sabay na kaming kumakain ng Lunch, nagbe-break, halos all the time siya lang ang kasama ko. Everything was developing, even our relation.

February 2005 : Parehong scenario pa rin ang nangyayari. walang pinagka-iba. Ford international contacted us para ipresent sa kanila personally iyong aming plan. Dahil kelangang gawin, Pumunta kami ni kiarra with my dad sa Lincoln, Nebraska sa U.S. We prayed a lot na mag-agree ang Corporation sa aming proposal sa kanila. Kiarra and I were the one to persent the deal. Grabe ang kaba but we took it very well. Afterall, mababakas sa mga mukha ng mga staff na o-OO sila and we're right, naimpress sila sa pinakita namin. kiarra and I hugged with joy. My dad was proud of us. We headed back to the Philippines after na makuha 'yong deal. Ibinalita agad sa buong kompanya ang nangyari. On the 14th, I had a dinner with her, just the two of us celebrating the victory we had. Friendly date namin ni Kiarra at nasabi ko rin sa kaya na first date ko 'yon dahil wala akong panahon para doon dahil sa work. She was shocked but did teased me and laugh all along. She confessed me something. Sabi niya, "I have a boyfriend right now,Jesse. He didn't asked me for a date that's why I am pissed of him". "Is this alri...." putol kong sabi dahil unanahan niiya ako ng salita, "But don't you worry I told him all of this". Kinabahan ako dun. Alam ko na sa mga panahong iyon na natitipuhan ko na sya. Days passed, we became good friends. 

March 2005 : She called me unexpectedly. "Yron, can we meet at the Restaurant?" sabi niya then I said yes kaagad. I primmed my self up and drove to the meeting place. I saw her there. Her face was pale. Makikita ko talaga na malungkot siya. I went straight to her. I sat beside her.She hugged me tightly and began to cry. I asked her why, she answered me "Jesse..Jesse". "What's with your boyfriend?" tanong ko. sabi niya "He broke up with me!". I tried to console her but it doesn't work. Nag-order na lang ako ng makakain. After we ate, I took her to my favorite place, Tom's world. I was playing but she's just watching me. I make faces but don't make her smile. I grabbed her hand at told her "Come on Kiarra, be Happy!". She payed attention at sa wakas, napaglaro ko rin siya. Nag smile na rin siya. Magreredeem na kami ng price. Over a thousand tickets pa 'yon. We've got a Dog stuffed toy but I gave it to her para naman maging masaya siya kahit konti. We got to our homes. I recieved a message to her, "Yron, Thanks for making my day, Thank You!.". Nagreply naman ako kahit "No Problem" lang. Kiarra and I we're almost out for lunch or dinner. I was her best bud. A secretly loving Buddy to her.

April 2005 : One of the most memorable na dinner sa buhay ko. Nasa isang elevated Japanese hut kami, full of lanterns, at sa baba, may isang pond with lotus flowers and gold fishes. We we're indian sitting dahil ganoon talaga pag japanese hut, mababa ang table, kailangang mag-indian sit. The food served were Odon, Sukiyaki, Korokke, and Kare Raisu. All we're japanese dishes. I asked her if she moved on, she said no. Na-offend ako dun na sabihin sa kanya ang nararamdaman ko para sa kanya. Violins suddenly tuned in in the set. Umiyak sya bigla. "Bakit?" tanong ko at habang umiiyak niya sinabing "Jesse would always play violin whenever I get down". I went beside her and rubbed her back to make her ok. I went back to my seat and asked her to eat but she ran away. I have to reach and stop her until I got her hand. I hugged her and told her, "Kiarra, I love you". Ewan ko kong san ko napulot ang mga salitang iyon pero nasabi ko na. I kissed her forehead. She told me, "You we're my haven whenever i'm sad, I don't know what I feel for you. I just can't move on". Sinabi ko sa kanya, "Kiarra, trust me, tutulungan kitang maka move on. Marry me!". tumahimik si Kiarra at sinabing " No Yron No!... Kakikilala ko lang sayo! Hindi". I was hurt! di ako nagsalita. "Ok, I'll marry you!" ang nasabi niya nang nagbago din ang isip niya. Nagyakapan kami ngunit walang singsing sa proposal na iyon. Biglaan lang kasi. Sinabi na namin sa buong pamilya ang mangyayari. Hindi lahat sila agree dahil sa Kakikilala lang namin sa isa't isa at wala kaming pormal na relasyon, tanging pagkakaibigan lamang pero sa huli, pumayag din sila.

May-July 2005 : Preparation para sa kasal. Everything was fast dahil gusto kong maka move on na agad si Kiarra at ako naman ang pagtuonan niya ng pansin.

August 20, 2005 : The day has come para sa aming kasal. Pareho kaming kabado ni Kiarra. Ang magkabilang mga magulang ay nandoon para makitang mag-isang dib dib ang kanikanilang anak.   Puti ang napili kong kulay ng aking Americano. Mula pang-itaas hanggang sa sapatos. Puti lahat. Nakaharap ako sa salamin habang nilalagay ang aking Bow tie nang biglang pumasok sa kuwarto si dad. Tinutulungan akong ilagay ang bow tie ko nang sinabi niya ang mga katagang, "Are you truly Ready son? Huwag kang magsisisi kapag ika'y nasaktan". "Opo dad" ang sinagot ko sa kanya. We we're all set to go to the Church. After an hour, Dumating na ang bride sakay ng Model ng sasakyan na aming kinuha sa deal sa Ford International. Bumaba na siya mula do'n. Paglabas niya'y makikita ko ang kanyang tunay na ganda sa kanyang suot na puting bridal dress. Pumasok kami ng Simbahan para mangumpisal muna. Nagsimula na ang Entourage sa saliw ng Instrumental na Canon in D major. Halos lahat ay nangingiyak nang nagsimula ng lumakad papuntang altar ang bride na hawak ng kaniyang mga magulang. Dumating sa Puntong, ipinasa na sa aking mga kamay ang kamay ni Kiarra. Nagsimula ng Magsalita ang Pari. Walang nagtangakang tumutol sa kasal sa tnong ng pari kung meron bang tututol sa kasal. Nagpatuloy. Tinanong na ng Pari, "Kiara Elizalde, do you take Yron Fernando to be your husband? Do you promise to be true to him in good times and in bad, in sickness and in health, to love him and honor him all the days of your life? Tumahimik ang lahat. Lumingon si Kiarra sa likod. Umiyak. Tumingin ako sa likod at nakita ko si Jesse, papalabas na ng Simbahan. Tumakbo papalabas si Kiarra, hinabol si Jesse ngunit di niya naabutan. Umiiyak siya sa labas ng Simbahan, naka-upo sa sahig. Pumunta ako sa kanya at niyakap. Doon ko na narealize na hindi pa tamang panahon ito para ikasal kami. Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Pumasok sa isip ko ang mga sinabi ni Dad sa akin, "Are you truly Ready son? Huwag kang magsisisi kapag ika'y nasaktan", kaya tinanggap ko ang mga pangayayarin iyon. Hindi na namin itinuloy pa ang kasal. Nabuhay na lang kaming magkaibigan sa mga panahong iyon.

Back to Reality, 2013 na! Nasa Simbahan kami magkakapamilya. Naalala ko lang talaga noon sa parehong lugar. Ang drama pala noon. Biglang hinawakan ni Dad ang balikat ko at tinanong :

.

.

.

.

.

.

..

.

.

..

.

"Andyan na ba si Kiarra, ang bride mo?"

Thank You for reading this! :)

Gerard Louiez Perez Mapalo I. a.k.a Louie Ger P. Olapam

The TimeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon