ခြန္းမ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာေတာ့ အနားမွာစကားေျပာသံအခ်ိဳ႕ကိုၾကားေနရသည္။
"အဲ့...အဲ့.."
"အိုး သားသားေလး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာအမေလး။ ဝါဂြမ္းပံုေလးအတိုင္းပဲ ေဖြးစြပ္ေနတာပဲ။"
ေမေမႀကီးက သဲသဲလႈပ္အသံကိုဆာေနသည္။ခြန္း ကေလးေလးကို ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိ။
*ဒါငါ့ဗိုက္ထဲကထြက္လာတဲ့ အေကာင္ေပါက္ေလးလား။ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။*
မာန္ကိုလွမ္းၾကၫ့္ေတာ့ မာန႔္မ်က္လံုးေတြကရဲတြတ္ၿပီး ငိုထားသေယာင္ျဖစ္ေနသည္။
*မာန္ ငိုေနတာလား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ*
ထိုစဉ္မာန္ႏွင့္ခြန္းအၾကၫ့္ခ်င္းဆံုသြားရာ
"ခြန္း...သတိရၿပီလား။"
ခြန္းႏိုးလာေတာ့ ေမေမႀကီးႏွင့္ဧည္သည္တစ္ခ်ိဳ႕က အျပင္ထြက္သြားၾကသည္။ ေမေမႀကီးႏွင့္ပါလာသၫ့္ အမ်ိူးသမီးက ကေလးကိုပါခ်ီသြားေတာ့ ခြန္းေခါင္းေလးေမာ့ၿပီးလိုက္ၾကၫ့္ရာ
"အဲ့တာကိုယ့္ေမေမ...ေဒၚထာဝရ။ "
အေမဆိုေတာ့မွ ခြန္းစိတ္ခ်သြားဟန္ ျပန္ၿငိမ္လိုက္သည္။ ရတီကလည္း ထြက္သြားမယ္လုပ္ရင္း
"ကေလးက ေမြးၿပီးေပးခဲ့ရမွာပဲမဟုတ္လား။ဘာေတြစိတ္မခ်ျဖစ္ေနတာလဲ။"
"ရတီ...!"
မာန္ကဟန႔္လိုက္ေတာ့ ရတီမ်က္ေစာင္းထိုးကာ လွၫ့္ထြက္သြားသည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
မာန္အေျပာေၾကာင့္ ခြန္းကမ်က္လံုးခ်င္းဆံုၾကၫ့္လာ၏။
"ကိုယ့္ကေလးေလးကို က်န္းက်န္းမာမာေမြးဖြားေပးခဲ့လို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးက.."
မာန္ကရယ္လ်ွက္ေျပာသည္။ မာန္ရယ္လိုက္လ်ွင္ ညီညာေနသၫ့္သြားတို႔က ေပၚလာၿပီးအရမ္းၾကၫ့္ေကာင္းသည္။ မာန္ကဆက္ေျပာသည္။
"ကေလးဆံပင္နဲ႔ မ်က္လံုးကမင္းနဲ႔တူေနတယ္။ ဆံပင္ေကြးေကြးနဲ႔ မ်က္လံုးအျပာေတြ..."
"အကုန္လံုး ခင္ဗ်ားနဲ႔တူေစခ်င္ရင္ အစတည္းကဖန္ႁပြန္နဲ႔စိတ္ႀကိဳက္ဖန္တီးပါလား။"
