"Ikaw kahit kelan talaga, pasakit ka sa buhay ko nu?!"
"Bakit ikaw hindi ba?"
"Sino kaya satin mas grabe nu? Nahiya naman talaga ko sayo. Ang kapal-kapal ng mukha mo!"
"Psh! =.= Ewan ko sayo, bhala ka na dyan sa buhay mo! mauuna na ko. Wala ka rin namang kwenta kausap eh. sinisira mo lang araw ko"
"Fine!"
Nako! Ilang taon na ngang kami halos paulit-ulit pa rin yung nangyayari. Para bang walang nagsasawa ni-isa saming dalawa. Sa pagkakaalam ko di ko namn kasalanan eh, kasalanan nya 'to eh. Halos lahat naman ginawa ko na eh, Appreciation na lang nya yung kulang. At tska kung may kasalanan man ako, kasalanan nya pa din yun. kasi kung di naman sya gagawa ng bagay na ikakagalit ko hindi ako magiging ganto sakanya. Kaya dpat lang na sya yung unang humingi ng pagpapatawad at this time. Punong-puno na ko sakanya. Di na ata tama yung aakuin ko pa uli yung bagay na alam kong di ko naman ginawa. Kapal na nya talaga kung sakaling ganun. Nagtitimpi lang talaga ko. Makakuha lang ako ng timing nako! Iiwan ko na siya.
Hindi nya kasi ko lubos na maintindhan! Kaya ko lang naman nagagwa yung mga bagay na yun eh naghahanap lang ako ng mapaglilibangan. Kasalanan ko bang lagi syang busy dyan sa mga pinagkakaabalahan nyang anek-anek na kung anu-ano na halos di ko maintndhan. Na feeling ko puro kabaliwan lang yun! Kakaibang klase sya ng babae! Nakakasawa na kaya siguro ko tama ding TAMA NA! Arrrgh >.< Bwiset
"Pre, ano? tara?"
"san?"
"inom tayo oh! limutin mo na muna yang problema mo"
"sge ba."
Halos inabot na kami ng apat na oras dto sa bahay ng kaibigan ko kakainom. Mag-7 pm na gabi ng mapag-isip isp ko na tumigil na dahil wala rin namang magagwa tong pag-inom ko sa problema ko. Maya-maya chineck ko yung cp ko, kung nagtext ba si lola baka kasi hinahanap nanaman ako samin mahirap na kaya inunahan ko nang itext na hindi ako makakauwi at mag-sstay muna ko dto.
Dalawang oras na ang nakalilipas mula kanina nang mapagtanto ko na hindi pala nagpapramdam si Grace. Pero okay lang, bakit ko pa siya aalalahanin eh ni hindi nya nga din ako maalala eh. Kala nya sya lang may kaya nun. Di naman sa bakla ako nu, na nagpapa-bebe pa. Nako! siya tong may kasalanan sya humingi ng tawad.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Weeks had passed pero hindi pa din sya nagpaparamdam. Medyo nakakapag-alala na kahit papaano. pero papanindigan ko yung hindi ko paghingi ng sorry sakanya. maiintndhan nya yun kasi kasalanan nya to. Lagi akong nagaantay sa harap ng bahay at nagbabaka-sakali na puntahan nya ako at humingi ng pagpatawad pero hindi naman siya dumadating. sa totoo lang namimiss ko na sya. Halos sya lang kasi yung kasama ko buong araw everyday. Pero hindi pa din ako mag-sosorry sakanya.
Para naman medyo ma-refresh yung sarili ko napagisipan ko nalang na pumunta ng mall at maglakad-lakad. Nakagawian na namin ni Grace yung ganto pero ang kakaiba lang ngayon di ko sya kasma. pero okay lang talga! Pagnagsorry sya Okay na!
Nagstay ako sa coffee shop na madalas naming pagtambayan every after school. Eh teka, bakit ba puro sya yung nasa isip ko. Haays =.=
--------------------
Calling....
+639********
--------------------
"Sino naman 'to?!" "Hello?"
"Wait for me there."
"there?"
"At the coffee shop. We need to talk"
"O--"
Tignan mo tong babaeng to ang bastos talaga kahit kelan. Pagbabaan daw ako ng telepono. Pero di bale na mamaya ko nalng i-oopen tutal hihingi nanamn siya ng sorry.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Hi Grace"
Di man lang sya nag-Hi back kundi umupo lang at ang ganda nya talaga. Nakaka-inlove ulet.
"Nandito ko para--"
"alam ko! andto ka para humingi ng sorry"
"Nice guess. Sorry kasi...."
Kriiiing! Kriiiiiiiing!
-------------------
Calling......
Papa
-------------------
"Wait lang Grace ha" "Hello pa...."
Pagtapos kong ibaba yung call at pabalik na sa upuan ko para muling kausapin si Grace, Wala na siya dun. Kabastusan talaga grabe, Mag-sosorry pa nga lang eh iwan-iwan ako. When i was about to take a sip may nakita akong nakaipit na envelope at box na nakapatong sa upuan. Naiwan ata ni Grace. Umuwi nako. At dahil sa sobrang na-cucurious talaga ko hindi na ko nakapagpigil na buksan yung envelope, at sa loob neto may tatlong piraso ng blue na colored paper na nakatupi, may number pa ang bawat isa nito na 1 2 3. Inuna kong buksan yung 1 at binasa.
"Dear Karl,
First and foremost, I would like to say thank you for all the good deeds you have shown me. For all the efforts you have exerted (If ever na meron). Thank you din sa 5 years na pinagsamahan natin kahit pa puro lang gulo yung dulot sa bawat isa satin. Thank you kasi lagi ka namang nandyan para sakin, hindi mo din naman ako iniwan in times of loneliness and etc. Thank you :)"
Second colored paper.
"I Really love you kahit pa lagi tayong nagaaway, napapasaya mo naman din ako halos araw-araw yun nga lang di talaga nawawala yung bangayan. Pero okay lang basta ikaw mahal kita eh!"
Third colored paper.
"Sorry kasi hindi ko talaga kayang mag-sorry kasi di ko namn kasalanan yung nangyari kaya magsosorry ako dahil sa pangalawa kong dahilan at yun ay............itutuloy ko na yung pagtanggap nung proposal nung kababata ko. Sorry kasi di ko magawang mag-sorry sa isang bagay na alam kong di ko naman kasalanan. Papunta na kong states ngayon wag mo na ko alalahanin pa. Okay lang ako. Kaya kong mabuhay nang wala ka, di ko kaya Pride mo eh. Sorry
Grace
P.S : wag mo isiping ginawa ko to dahil sa ayw ko na sayo. dahil lang to sa isang bagay na hindi mo kayang i-give up nung una pa.Paalam"
Pagkatapos kong mabasa to halos manlumo ako ng hindi malaman na dahilan.Ako pa rin yung may kulang sa kabila ng lahat. O sadyang iba lang talaga siya kaya ganun?!
