Kötü Çocuk I & II

2.3

Az önce birbirlerinin yakasına yapışmamış gibi sakince yan yana oturan Semih ve Meriç'in karşısında sırtım duvara yaslı halde bekliyordum.

İkisi de beni olaydan soyutladıkları için müdürün odasında toplasan iki dakika bile geçirmemiştim. Yine de Ömer'e hiç benzemeyen abisi bu olanları babama yetiştirmişti. Neden ben, diye sayıklamak bir işe yaramıyordu. Neden Meriç, akla daha doğru bir soru gibi gelse de bunu kendime sorma isteğim yoktu.

"Kaç yaşında olduğunuzu hatırlıyor musunuz?"

"Kayla bizi yalnız bırakır mısın?"

Başımı iki yana salladım.

"Birbirimizi öldüreceğimiz falan yok."dedi beni ikna etmek ister gibi.

"Mesafeyi ayarlaman hoşuma gitti ama ben buradayken gitmesine gerek yok."dedi Meriç ona bakmadan. Semih'in bu mesafe olayına dikkat ettiğini bile sanmıyordum. Bence Meriç de bunu düşünmüyordu ama böyle yaparak aklına sokmak istediğini düşündüm. Semih ona dönüp ağzını açtığında "Sorununuz neyse konuşarak halledin."diye uyardım.

"Annelik rolünü mü üstlendin Kayla? Bizim aramızdaki şeyle alakan yok. O yüzden bizi yalnız bırak!"

Semih'in benimle bu üslupla konuşmasına alışık değildim. O seviyeyi okula geldiğim ilk gün yaşadık ve bitirdik sanıyordum.

"Kapa çeneni Semih, kalmak istiyorsa kalıyor."

Öyle bir ortamdaydık ki her zaman bana karşı anlayışlı olan Semih ve genelde kendi istediklerini daha çok önemseyen Meriç yer değiştirmişti.

Semih hırsla ayağa kalkıp karşıma dikildiğinde gözlerindeki öfke tanıdıktı. Onlara yaşlarını hatırlatıp yine de burada kontrol edercesine onlarla kalmam beni çelişkiye düşürmüştü. Onlara güvenip gitmeliydim...

"Ne zamandır şu çocuğun her dediğini yapar oldun?"

Yabancı bir ifadeyle bana baktığında sadece Semih değildi. Aynı zamana babam, annem, Neşe karşımda belirmişti sanki. Hatta açıkça dile getirmese de okul müdürüm bile. Herkes Meriç ile değiştiğimi sert, yargılayıcı bir dille ifade ediyordu. Semih bu zamana kadar yanımda sanmıştım. Beni anlayabilir sanmıştım ama Meriç'in karşısına aldığı bir hedef haline geldiğinde o da diğerlerinin tarafına geçerek bana o birkaç kat yukarıdaki balkondan bakar olmuştu. Kendimi apartmanın dışına bırakılmış, anahtarı olmayan bir kiracı gibi hissediyordum.

Bu sefer suçlu bile değildim. Onların arasında olan şey berbat bir şeydi ama hırsını benden çıkarması doğru muydu?

"Annesinin yaptıklarını yediremiyor."

Meriç'in sesiyle zihnimdeki soru soran Kayla'yı susturup işlevsiz bacaklarımı harekete geçirdim. Biraz önce Semih'in oturduğu yere oturduğumda "Neden öyle yaptın?"diye sordum.

"Canım öyle istedi."

Bu tavrına cevap vermek bile istemediğimden sessiz kaldığımda anlayıp daha uysal bir tavırla bana döndü.

"Semih her şeye yakından şahit olanlardan Kayla. Neler yaşadığımı biliyor. Yıllarca bunu küçümsediği yetmiyormuş gibi bir de beni buradan vurmaya çalışıyor. Ne yapmamı bekliyordu, ağlayıp kaçıp gitmemi mi?"

"Tamam, yeter." Lafını böldüğümde çenesindeki kas seğirse de itiraz etmedi. Aniden arkasına yaslanıp "Senin için yatağımdan kalkıp okula geliyorum ve olanlara bak."dedi. Semih'ten çok da farklı değildi. O da farklı bir şekilde hırsını benden çıkarmaya çalışıyordu.