Kötü Çocuk I & II

37

Annem, babam ve ben.

Bizi bir arada hayal ettiğim zamanlar olmuştu ama hiçbirinde bu kadar gergin değildim. Belki hep birlikte olsak huzurlu bir aile olamazdık.

Hep daha iyisini kaybetmişiz gibi düşünmüştüm. İnsan sahip olamadıklarını çok güzel, kendini de onu hak etmeyen görmeye meyilliydi belki de.

"Aldığımız kararın arkasında duralım."

Havadan sudan konuşmanın sonunda asıl konuyu babam açtı. Annemin bundan zaten haberi olacağını sanıyordum ama anlaşılan benim düşüncelerimin aksine mesajlaşmıyorlardı bile. Babam bunu mesajla tartışmak istememiş de olabilirdi. Onu da anlayabilirdim. Annemin kaşları havaya kalkarken arkama yaslanıp rahat gözükmeye çalıştım. Tuhaftı, çok tuhaftı ama babamla aynı taraftaydım ve kendimi anneme karşı yalnız görmediğimden daha güçlü hissediyordum. İşler baya bir tersine dönmüştü.

"Kayla ile ilk başta biraz bocalamış ve yanlış adımlar atmış olabiliriz ama artık öyle bir şey olmayacak. Okulunu da bırakması hiç iyi olmaz. Alıştı artık."

"Kayla'nın okula alışmasından daha önemli sorunlar olduğunu düşünüyorum. Başının belaya girmesi gibi."

"Meriç, kötü biri değil anne."dedim lafı dolandırmadan.

"Öyle mi? Babanla yumruklaştığını biliyorum. Seni iğrenç bir yerde misafir etmeye çalıştığını biliyorum. Gidip gördüm orayı Kayla."

Nasıl yani?

"Sen iyi misin? Bizim orada da böyle yerlere gittin mi diye soramıyorum bile o kadar iyi biliyorum ki gitmediğini! Sen öyle yerlere giden arkadaşlarını küçümseyecek birisin. Yanlışlıkla yakın arkadaşlarından biri öyle bir yerde takılsa ders vererek üstten üstten konuşursun sen. Ben kızımı tanıyorum! Ama burada ki Kayla benim kızım değilmiş gibi hareket ediyor. Seni buraya gönderirken kızıma güveniyordum ben. Şimdi güvenebileceğimi bile sanmıyorum."

Ağzından çıkanların gerçekliği altında ezilirken nefessiz kalmış gibi terlemiştim. Az önceki rahat oturuşum şimdi kaburgamı ağrıtacak bir eziyete dönüşmüştü. Gerçeklerin karşısında böyle savunmasız kalmaktan ağlamak üzereydim.

"Biraz sakin olalım mı? Sonuçta sıfırdan başladı ve bocaladı."

"Vural lütfen sen karışma, burada değil en azından. Bırak cevap versin."

Gözünü üstümden ayırmıyordu bile. Buradayım ve sen hatalarını itiraf edene kadar bir yere gitmeye niyetim yok dercesine göz hapsine almıştı beni.

"O hala senin yetiştirdiğin çocuk, Nazlı."

Annem tahammülsüz bir şekilde "Vural!"dese de babam devam etti. "Sen de onun öfkeden böyle hareket ettiğini biliyorsun. Tıpkı senin yaptığın gibi... ya da benim."

"O daha..."

"Bizim gibi o da, bunu gör istiyorum." Babam annemin cümlesini bitirmesine izin vermeden kendi iddiasını tamamladığında yanan gözlerimi parmaklarımdan ayırıp ona baktım. Anneme bakıyordu.

"Kayla burada kalacak. Konuştuk. Sorun çıkmayacak da demiyorum, elbette çıkacak. Liseye gidiyor. Halimiz ortada. Birbirimize alışmaya çalışıyoruz. Yetişkin olma yolunda hatalar yaparsa da üstesinden geliriz. Benim gözüm kızımın üstünde. Endişeleniyorsan da bunun üstesinden gelirsin herhalde. Ben de yıllarca merak ettim ama üstesinden geldim. Eminim sen de bu konuda çok başarılı olursun."

"Senden kızını kaçırmadım, sen yoktun, hatırlıyor musun?"dedi annem inanamıyor gibi.

Babam konuya çok farklı bir pencereden bakmaya çalışırken annemi daha da sinirlendiriyordu.