Solitary Room

Chapter 1

<Author's POV>

Paalis na si Breen sa bahay nila, papuntang school. Di man lang kumaen ng breakfast na hinanda ng guardian niyang si Tita Bel. In good terms naman sila, kaso nga lang sadyang di lang talaga nagiinteract si Breen kahit kanino. Napaka weird niya nuh? Oo. pero di din natin siya masisisi, dahil na din sa dami na nangyareng mabibigat sa buhay niya...

<Tita Bel's POV>

"Breen, kaen ka muna." yaya ko. Habang nag-aayos si Breen ng mga gamit niya sa school, she just give a quick look at her tita and had a slight smile on her face.

"I better go now tita, malalate na po ako." sabe ni Breen.

"Ito, i prepared a sandwich, masarap yan, eat it on your way." inabot ko kay Breen with enthusiasm.

Buti kinuha niya din. 

"Thank's tita, alis na po ako." 

Habang tinitingnan ko si Breen palabas, nararamdaman ko pa rin yung lungkot niya kahit sinabe niyang okay na siya. Ako yung nag-aalaga kay Breen ngayon. I'm her mother's best friend. Nawitness ko ang paglaki ng batang yan, at na witness ko din lahat ng masamang karanasan niya na until now, dala dala niya pa rin. Sa bagay, kung ibang bata ang nasa sitwasyon niya ngayon malamang dahil sa deppression ay nagpakamatay na.

Breen was a very cheerful girl at napaka masayahing bata datii. Lahat ng taong nasa paligid niya nahahawa sa kakaibang tawa niya. Napaka friendly na bata. Napakatalino. Well, hanggang ngayon din naman siya yung top sa class nila. Pero hanggang dun na lang. Kahit di niya pinabayaan ang pag-aaral niya, nabubully naman siya lagi dahil sa pagiging weak at loner niya. Di ko maimagine kung paano niyang natitiis pang tumagal sa school nila. Siguro, dahil ayaw niya ngang umalis dun kase dun nagstart yung love story ng parents niya. Matagal na yung university na ping-aaralan ni Breen since 1983 pa. Dun ko nga din nakilala yung mommy niya na naging bestfriend ko over the years. 

They used to go out lagi. Out of town, out of the country every holidays. Mayaman ang family nina Breen. Isang anak ng kilalang business tycoon ang mommy ni Breen, si Anicia Lopez my ultimate bestfriend. Yung dad naman ni Breen, si Andrew Razon, one of the respected famous artist in Asia. 

Nag-iisang anak lang si Breen. They were so happy together ng isang kagimbal gimbal na aksidente and nangyare. :( 

<Breen's POV>

Sorry sa sobrang tahimik ko di na ko nakapagpakilala kanina. I'm Breen Dianna Razon. 16 years old, Senior student at Petit University, the school for elites. Masyadong malungkot ang storya ng buhay ko. I don't have any friends at school. Lagi lang ako mag-isa. Sa tuwing kakain, magrereview, wala ngang gustong makipag group sakin kung may mga group activities dahil nga ang weird ko. Mabuti na lang meron akong mga classmates na nerds and weirds din. Siguro mga tatlo sila. Kaya kapag naggroup na kami sanay na kaming mabully ng ibang mga groups. One of my nerd classmate tried to approach me pero di ko din pinansin. I'm cold as snow. Sino ba naman makikipag kaipigan sa isang loser, loner at weak na katulad ko? Pero di ko na lang sila pinapansin. Wala kong pakialam sa kanila at kahit kaninuman. 

Kilala lang naman ako sa school for being major stockholder ang lolo ka sa school nato. Pero, actually wala kong pakialam dun at wala din namang pakialam ang lolo ko sakin. They are just prioritizing their wealth. Namomroblema sila kung paano pa sila magiging mayaman. 

Habang naglalakad ako papuntang classroom, natural na sakin yung masigawan at matapunan ng kung ano ano sa hallway ng mga mababait kong schoolmates. Di ko alam kung yun ba ang nagbibigay ng kasayahan sa kanila kaya pinapabayaan ko na lang tsaka ayoko din namang mag stoop down sa mga level nila kaht na ako ang nagmumukhang kawawa. Mabuti na lang anjan si Tita Bel. Siya lang ang tanging mabait na nilalang sakin. Di niya ko iniwan simula ng mawala ang parents ko. Naiiyak ako lagi kapag naalala ko yun pero naging manhid na din ako. Sa sobrang lungkot at iyak ko noon, kahit anong lungkot ko ngayon, wala ng luha ang lumalabas sa mata ko. Napaka bata ko pa sa ganitong stage ng buhay nuh? Naging cold hearted ako in a very young age. 16. 

Habang naglalakad lang ako ng deretso, medyo malayo kase yung room namin. May humarang sakin. Di familiar yung itsura niya sakin. Parang bago lang ata to sa school. At napansin kong lahat ng mata ng babae sa paligid namin nakatutok saming dalawa. Umiwas ako, pero sumunod naman siya sa way ko at hinarangan ulit ako. Nararamdaman ko ng after nito patay ako sa mga schoolmates kung babae. Lalo nang may itsura pa tong lalaking to. At lagot sakin ang lalaking to kapag di pa siya umalis sa harapan ko.